“Nee, jij!” “Spiegel!” Een grapje dat vaak voor komt op school. Gewoon om elkaar te laten stoppen met praten. Of om aan te geven van: Ik praat lekker niet meer met jou. Uiteraard is dat niet gemeend, want daarna wordt er weer flink gekletst en gelachen.
Of, het bekende ochtend ritueel. Je stapt je bed uit,  stapt de douche in en als je weer aangekleed bent is je haar (en voor sommige ook nog make-up) aan de beurt. Ikzelf trek meestal een gekke bek na het borstelen voordat ik de kamer verlaat. Vaak lach ik ook naar mezelf, al is het alleen maar om mezelf iets zelfverzekerder te maken.

Ik weet wel zeker dat ik niet de enige ben die soms haar vastberadenheid mist. Ik denk dat er meer dan duizenden, jongeren, maar ook volwassenen voor de spiegel staan. Niet wetend wat te doen. Door de onzekerheid gevangen. Maar ik geloof dat er in iedereen wel iets moois zit, zowel van binnen als van buiten. Wees niet bang. Je bent mooi.

Vandaag werd ik ook weer even voor diezelfde spiegel gezet. Figuurlijk dan. Er werd tegen mij gezegd dat ik na moet denken aan wat er nou echt belangrijk is in het leven. Door alle afleiding van nu is er haast geen tijd meer over voor het geloof. Maar stop! Geloven is wel degelijk belangrijk! De duivel wilt juist dat we geen tijd meer voor God hebben. Satan is sluwer als we denken, en zit in elk hoekje. Hij is degene die ons laat twijfelen. Hij laat ons afwijken.

God zet mij voor de spiegel. En Hij zegt: “Kijk eens naar jezelf. Wat zie je?” “Mezelf, Heer.” “En ben je blij met wat je ziet?” “Ligt eraan, ik probeer zoveel goed te doen, maar telkens weer struikel ik.” “Wees blij met hoe je bent. Met wie je bent. Je bent uniek, mijn kind. Wees niet bang om te vallen, ik zal je opvangen, ik bescherm je.” God laat je zien wat er echt belangrijk is. Hij probeert je duidelijk te maken dat Hij bij je is. “Denk aan me, want ik denk aan jou.”

Neem een keertje rust. Bid. Lees de Bijbel. En wees stil. Zoek de spiegel. En vraag jezelf af: “Is dit wel belangrijk?”