Ik ben een tijdje niet op WordPress geweest. Ik had het “druk.” Een eigenlijk te veel gebruikt smoesje. Waarmee zou ik het nou druk moeten hebben? School? Uhm, nee, niet echt. Huiswerk heb ik altijd wel, maar daarvoor krijg ik hulp van m’n vader. Ik heb het vooral druk met piekeren, nadenken en gestrest zijn. Ik doe dat nu al meer dan een maand denk ik. Ik heb het zelfs niet eens meer bijgehouden. Het voelt als een jaar, om eerlijk te zijn. Ja, ik ga weer eens door een moeilijke tijd. En dan wordt het weer eens even te veel voor me. Dan glijd ik die diepe donkere put weer in. Voor de zoveelste keer. Bang om alles waar ik van houd opeens te verliezen. De mensen om me heen proberen me dan altijd te troosten, ervoor te zorgen dat ik nieuwe hoop krijg. Soms lukt dat, soms niet.

Dinsdag was ook weer zo’n dag. Ik zat er helemaal doorheen. Ik was versleten, beschadigd. Het donker had me weer eventjes goed te pakken gekregen. Het liefst had ik heel deze week in m’n bed willen blijven liggen. Willen huilen. Heel de dag door. Maarja, dan heb je school weer. De stoorzender. Ik heb de laatste tijd sowieso geen zin meer in school. Want school zorgt juist voor al de ellende die ik voel. En ach, social media (zoals twitter) speelt daarbij ook wel een rol om eerlijk te zijn. Maar school was deze week niet bepaald mijn favoriete plek.

Hoe dan ook. Elke dinsdag heb ik catechisatie. En aangezien ik dinsdag een emotioneel wrak was. Was mijn “loosbak” van tranen daar eruit gekomen. Niet mijn bedoeling. Ook nogal beschamend voor mij, vond ik. Maar ik kon het even niet meer inhouden. Ik was doodmoe van alles om me heen. Ik was te veel gekwetst. En te weinig begrepen. Ook daar, op catechisatie begrepen ze niet precies waarom er tranen waren. Later wel uitgelegd door mij. Maar toch weet ik dat andere mensen nooit precies hetzelfde als ik voelen. Ik neem het ze niet kwalijk, hoor. Ik ben juist blij, dat zij er wel voor me zijn. Zij wel.

Alleen zij? Uhm, nee. Ik heb al die tijd naar mijn schoenen zitten staren. Ik ben tegen bomen aangelopen, gestruikeld, gevallen, en niet opgestaan. Nee, want positief denken. Daar had ik het “te druk” voor. Wat kon ik mezelf toch slaan na de catechisatie. Ik vergat te bidden. Dat was het. Dat vergat ik. Dat was de druppel. Even weg met die social media. Weg Facebook, weg Twitter, weg Youtube, weg Hyves en weg Tumblr.

En daar lag ik dan. Alleen in mijn koude bedje. In het donker. Ogen gesloten, handen gevouwen. En tranen rollend over mijn wangen. Even weer al mijn gevoelens lozen. Praten tot alles uit me was. En dat lucht op. Even naar Iemand die op mij wacht. Hij wacht tot ik tijd voor Hem vrij maak. Ik vraag in dat soort gebeden altijd. “Maak mij stil, geef me rust, geef me liefde, en laat mij de liefde doorgeven. Haal mijn woede en verdriet weg, laat me lachen, en vervaag mijn twijfels. Ik steun bij U. Ik schuil bij U.”

Ik ben de rest van de week vrolijk verder gegaan. Weg twijfels, weg pijn. Want ik zat weer op de goede weg, ik keek omhoog. En Vader keek terug.