Ik ben nooit positief. Zo ben ik. Een eerste klas pessimist. Soms betrap ik mezelf er ook wel op. Waarom ik altijd zo negatief ben? Ik heb geen idee. “Misschien omdat het dan altijd nog allemaal kan meevallen.” Heb ik mezelf wel eens horen zeggen. Of misschien omdat me overal druk om maak. Omdat heel vaak alles in één keer op mij wordt afgevuurd. Alsof alles ineens om mij draait. Er zijn altijd wel mensen die mij een toneelspeler noemen. Ben ik ook niet anders gewend. Lekker laten lullen.

Ik ben ook iemand die altijd achteruit kijkt. Want vroeger, tsja.. Vroeger was alles fijner, beter, vertrouwder. Vroeger was zorgeloos. Althans, meestal. Vroeger, ja, daar wil ik heen. Want wat nou als ik die keuze niet had gemaakt? Als ik helemaal de andere kant op was gegaan? Of wat als ik juist helemaal niks ben veranderd? Wat als ik dat nou had gezegd, of die woorden juist had ingeslikt? Hoe was het dan afgelopen.

Ik denk te veel. Ik filosofeer. Ik droom. Ik verlang altijd naar beter, naar meer. Ik verlang vaak naar geluk. Maar ik besef nooit dat ik het geluk heb. Ik heb niet veel vrienden, maar ik heb wel een paar geweldige vrienden. Die ontzettend veel om me geven. Ik heb een geweldig vriendje. En ik weet gewoon niet wat ik zonder ze zou moeten. Zij zijn vaak degene die mij gelukkig maken.

Op dat soort momenten voel ik me een blinde. Ik zie geen zon. Ik zie geen stralen. Ik zie m’n vrienden niet. Ik zie mijn familie niet. Misschien wil ik op dat moment ook geen licht zien, geen idee. Maar ik glij toch telkens weer die put in. Die gevoelens blijven terug komen. Raar. Maar toch. En vaak zie ik pas aan het einde wie er altijd voor me waren. Wie mij uit lieten praten, uit lieten huilen, en wie mij steeds weer een schouder gaven om op te steunen. Wie mij peptalks gaven, wie mijn hand pakten en zeiden: “Het komt goed, geloof me.”

Dit bericht gaat even niet over God, of over geloof. Voor sommige mensen een hele verademing. Voor sommigen misschien wel jammer. Maar ik wil bij deze even zeggen dat ik dankbaar ben met zulke lieve mensen om me heen. Die me zo ontzettend steunen. Ik ben echt een zeur, en dat weten sommige van jullie maar al te goed, maar waar ik eigenlijk nooit bij stil sta is dat jullie altijd maar mijn gezeur aanhoren en me maar steeds moeten troosten. En dat jullie dat ook telkens opnieuw weer doen.

Ik ben super blij met jullie, ik weet niet wat ik zonder jullie zou moeten! Ik geef om jullie! Jullie laten me de toekomst in kijken. Jullie geven me een duwtje in de rug. En daarom geef ik om jullie. Jullie zijn er altijd voor me. En ik ben bereid hetzelfde terug te doen.