Heb je dat wel eens, dat je alleen thuis bent en je bent een soort van beledigd lijkt het wel, omdat je met niemand kunt praten? Of heb je wel eens van die momenten dat niemand naar je wilt luisteren? Misschien omdat ze je niet geloven. Of omdat ze alleen maar met zichzelf bezig zijn?

Als je jezelf hierin herkent, prima. Maar eigenlijk klopt het niet. Er is altijd wel iemand die naar je wilt luisteren. Iemand die altijd voor je klaar staat en wacht op je komst. Hij heeft altijd tijd voor je. En je kunt altijd bij Diegene terecht. Het enige wat je hoeft te doen is je handen vouwen en je ogen sluiten. Ook op donkere dagen.

Heb je problemen? Zit je ergens mee? Heb je verdriet, pijn, zorgen? Praten helpt! Niet alleen met mensen maar ook met je Vader! Hij luistert naar je, Hij laat je uitpraten. Je mag los gaan, schreeuwen, huilen.. Schuilen. Hij zal je horen. Hij zal je helpen. Hij laat je uitpraten en maakt je stil. Daarna is het Zijn beurt om te praten.

Praten? Maar God kan toch niet praten? Oh, jawel hoor. Hij praat op Zijn manier. Hij helpt je. Hij zorgt voor je. Hij laat dingen gebeuren. Dat is Zijn manier van communiceren. Maar of wij dan wel luisteren naar Hem?

Maargoed, terug naar het alleen thuis zijn. Even niemand om je heen. Rust. Soms wel nodig. Even stilte. Tijd om na te denken. Nadenken over wat nou echt belangrijk is. En gewoon stilte om te luisteren. Luisteren naar het geluid dat er niet is.

Op dat soort momenten denk ik wel eens aan het feit dat mensen denken dat het leven met God zorgeloos is. “Tsja, want die god van jou is zo geweldig en heilig. En hij kan toch alles? Nou, waarom ben je dan zo ongelukkig? En zo verdrietig?”

Dat soort opmerkingen maken me telkens weer boos, en verdrietig. Het is helemaal niet waar dat alles goed verloopt. Zo is het nou eenmaal. Satan blijft altijd Gods vijand, en zal er ook alles aan doen om Hem te dwarsbomen. Nee, het leven met God is niet perfect. Maar het is ongetwijfeld beter. En waarom? Omdat je als christen gewoon mag weten dat er Iemand is die van jou houdt. Die jou van binnen en van buiten kent. Die jou steunt, draagt en helpt. Die je troost een schuilplaats biedt. Ja, dat is God. Als een Vader.

Ik zelf heb ook nooit beweerd dat het leven met God zorgeloos en perfect is. Want ik weet dat de weg met God de moeilijkste weg is. Stel je voor dat je bij een T-splitsing staat. Je kan kiezen. Links, of rechts. Terug is het verleden, en daar kan je niet meer heen. Het linkse pad is smal en donker, met distels. Het rechter pad is breed en licht, met een mooi grasveld ernaast waar paardenbloemen en madeliefjes in staan. Als je het zo bekijkt is het niet zo moeilijk om te kiezen. Iedereen zal wel voor het rechter pad kiezen. Natuurlijk, iedereen wil wel vredig door een weide heen lopen. Maar wat nou als het linker pad, de weg met God is? En het rechter het Goddeloze? Je kan je nu wel afvragen: Maar waarom zou je het moeilijke smalle pad kiezen als het brede pad veel makkelijker te begaan is? Ja, dat kan wel waar zijn. Maar is dat wel het juiste? Ik denk van niet. Want wat je niet weet is dat het rechter pad ooit doodloopt. Maar het linker pad blijft voor altijd doorlopen. Het linker pad blijkt dus aan het einde beter te zijn dan het rechter pad.

Maar hoe? Hoe kan dat dan? God geeft je een leven dat nooit ophoudt. Zelfs als je dood bent, leef je nog. Want je mag in de hemel leven. Dichterbij God. Dichterbij Zijn liefde. En als je het linker pad kiest, leef je voor eeuwig bij Hem.

Het is heel lastig uit te leggen. Ik heb het geprobeerd. Welk pad kies jij? Als je weet dat het linker pad het pad van liefde en zorgzaamheid is?