*Smak!* Het kleine jongetje verlaat zijn papa en pakt zijn step. De kleine wieltjes klinken op de tegels. Hij stept richting stoep, de tuin door. “Dag papa!” Klinkt zijn stem hard door de woonwijk. “Dag! Veel plezier op school! En kijk uit met oversteken, hè?” Klinkt zijn vader. Het jongetje knikt en stept verder, vervolgens gaat hij de hoek om, op weg naar school.

Een afscheidskus. Een bekend tafereel voor mijn buren. De vader die zijn zoontje naar school laat steppen. Hij laat hem los. Gaan. Naar school.

Elke keer als ik later moet beginnen met school, dan zie ik vrijwel bij alle huizen in mijn straat moeders en vaders die hun kinderen naar school brengen. Of ik zie kinderen die al oud genoeg zijn om zelf naar school te gaan. En vanochtend vond ik het zo mooi om te zien hoe die vader zijn zoontje op pad stuurde.

En op een rare manier liet het me aan God denken. God, in dit geval de vader, stuurde ook Zijn kind, op pad. Hij stuurde Jezus, het kindje op de step. Een afscheidskus en daar ging hij. Op pad. Op naar een nieuw avontuur. Jezus ging praten. Verkondigen. Vertellen over zijn Papa. Net zoals kinderen ook altijd trots zijn op hun ouders. “Mijn papa is dokter, en hij maakt alle mensen beter.” “De mijne is kapper, hij geeft iedereen mooi haar.” En dan stapt Jezus naar voren. “Mijn Papa is de God van de hemel en aarde, Hij is het licht, de waarheid en het leven.” De andere kinderen kijken verbaasd. En daarna beginnen ze hem uit te lachen. Slechts een paar geloven het.

Zo ging het in de Bijbel. Zo gaat het nu nog steeds. “Ach joh, die God van jou, dat is onzin. Je kan hem niet eens zien. God bestaat niet.” Je zult als Christen altijd wel uitgelachen worden. Maar wat jij weet is dat God echt bestaat. En dan Hij zijn eigen zoon stuurde om ons te verlossen! Hij vergeeft ons van onze zonden! Is dat niet prachtig?

God zond Jezus. Hij gaf hem een afscheidskus. En daar ging hij. Op zijn stepje. En hij ging trots vertellen over zijn Papa. Jouw Papa. Mijn Papa. Want dat is God van ons.