Even kort iets wat ik kwijt wil. Sommigen zullen zoiets hebben van: “Uhm, ja.. Dus?” Maar mij sprak het heel erg aan.

Deze week heb ik gekeken naar een tv programma met (vanuit mijn oogpunt gezien) een hele speciale aflevering. Het programma ging over mensen die voor anderen die in de problemen zitten en geen huis hebben, of hun huis niet afkrijgen een huis maken, of het huis een makeover geven.

In deze aflevering was er een familie met dertien kinderen die geen huis hadden. Hun vorige huis was overstroomt geweest en er zaten overal ratten en slangen. Ze woonden nu al anderhalf jaar in een sta-caravan tegenover hun huis. En daar woonden ze dan met vijftien man in! Onvoorstelbaar hè? De moeder van het gezin vertelde dat ze ’s nachts wel eens met z’n drieën in een éénpersoonsbed moeten liggen. Stel je voor, daar lig je dan met je broer of zus in één bed.. Heel de nacht. Moederlief was jarig en die ochtend kwam het makeover team met een luidspreker de familie wakker maken. Wat een verassing! Krijg je zomaar binnen een week een heel nieuw huis! Terwijl jij gewoon in Disneyland zit! Geweldig toch!

Weet je wat ik geweldig vond? Dat dat gezin niet alleen bestond uit kinderen die de moeder zelf baarde, nee, vier kinderen waren van de ouders zelf, en de rest was geadopteerd. En dat is nog niet het mooiste, die ouders hadden twee kinderen geadopteerd die gehandicapt waren. En dat waren de twee jongste. Eén van hun moest aan de voeding omdat ze zelf niet kan eten. En de andere kon ook niet praten. Ze adopteerden kinderen die niemand wilde. “Want iedereen heeft recht op een mooi leven en een lieve familie.”

En daar hadden die ouders gelijk in. Iedereen is mooi zoals diegene is. Iedereen verdiend zorg en liefde. Dus waarom niet elkaar helpen? Daar zijn we toch Gods kinderen voor?

Ik vond het echt geweldig om te zien hoe honderden vrijwilligers werkten aan het huis voor de familie. Alles binnen een week. Het waren mensen die de familie geeneens kende. Maar toch droegen ze allemaal hun eigen steentje bij aan het grote project. En wat was het resultaat mooi. Het was een gigantisch groot huis met genoeg kamers voor iedereen, en een geweldig grote tuin. En het was prachtig om te zien. Alles was super mooi ingericht en iedereen die meewerkte aan het huis was blij hoe het was geworden. De familie was ontroerd. De vrijwilligers waren ontroerd. Zelfs ik was ontroerd en zat met natte oogjes op de  bank.

Maar één ding wist ik zeker over de makers van het programma en de vrijwilligers, en de ouders van de familie, en iedereen die daar was. Ze zijn gezegend. Dit is wat God wil, en wat Jezus zei. “Heb je naasten lief als jezelf.” Als je geeft, krijg je daar wat voor terug. En dat wil ik duidelijk maken. Wij zijn hier niet zomaar. Wij zijn hier om elkaar te helpen. En dat, dat is liefde.