(Een oude WWW van Hyves)
“Het verbaasd me soms hoe ieder mens zo erg zijn eigen leven leidt. Je staat wel met elkaar in contact, maar meer dan dat ook niet. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen problemen. Anderen in hun leefomgeving zullen medelijden tonen, diegene troosten en helpen en tenslotte weer met hun eigen leven verder gaan. Dus gewoon weer verder met hun eigen omstandigheden. Iedereen lijkt daardoor zo zelfstandig. Mensen die misschien wel afhankelijk zijn van anderen horen daar niet bij. Zeurpieten, dat zijn ze. Althans, zo worden ze vaak door de rest genoemd. Je ziet de onafhankelijke mensen vaak in het openbaar vervoer. Mensen stappen in, mensen stappen uit. Allemaal een andere kant op. De ene vroeg, de ander laat, maar misschien is wat voor jou vroeg of laat is, voor diegene wel normaal en precies op tijd. De ene gaat misschien wel alvast babykleertjes kopen bij de Prénatal, de ander gaan naar een begrafenis of crematie toe. Iedereen heeft wel ups en downs in het leven. En iedereen gaat daar anders mee om. Iedereen heeft nou eenmaal een andere levensweg. Een andere lijn. Soms kruisen sommige wegen even, maar daarna scheiden ze weer. Ik vraag me wel eens af hoe het zou zijn als ik gewoon een dag even niet mezelf zou zijn. Dat ik zomaar een ander willekeurig persoon ben. In zijn of haar schoenen te staan. Om te kijken hoe diegene tegen zijn of haar leven aankijkt, of, als het iemand is die ik ken, hoe diegene tegen mij aankijkt. Wat zijn haar/zijn problemen? En nog belangrijker.. Hoe komt het dat in deze samenleving iedereen zo op zichzelf gericht is, en niet vanuit een ander standpunt kijkt? @ Filosoferen, piekeren en nadenken 15 dec 2010, 17:19”

Ik zie onze Aarde als één groot metrostation. Je kunt overal op en afstappen en verder reizen. Iedereen heeft zijn of haar eigen bestemming. Daar wil ik heen gaan, dat wil ik bereiken. Zo moet het gaan.

Maar dat recht heb je helemaal niet. Je kunt helemaal niet zelf bepalen hoe de dagen lopen. Proberen kan. En als je er echt voor vecht dan lukt het wel om je bestemming te bereiken. Maar God is de metrobestuurder, de Man die omroept als er vertraging is. Als er even iets tussen komt. Zelf bepaal je waar je heen wilt, zelf droom je waar je heen wilt. En als God achter je staat, dan zal je er zeker komen. Hij kijkt voor je waar je moet uitstappen. “Halte Zuidplein, halte Rotterdam Centraal, halte ‘schrijfster,’ halte ‘politieman,’ halte ‘kunstenaar,’ halte.. Halte.” Vul zelf maar in. Iedereen droomt. Iedereen wilt iets bereiken. Ergens staan en kunnen zeggen: “Dit is wat ik wil. Bestemming bereikt.”

Ik heb ook een bestemming. Ik weet nog niet helemaal wat mijn echte eindbestemming is. Maar ik weet wel waar ik over droom. Doe mij maar halte ‘schrijfster.’ Dat station is geschikt voor mij. Daar wil ik ooit uitstappen.

Er bestaan ook verschillende metrolijnen. Want iedereen is anders. Soms kruisen onze lijnen even, en kan je overstappen. Kiezen om verder te gaan met de ander. Of gewoon zelf blijven doen wat je op dat moment doet en weer verder reizen.

Ik kies voor de lijn van het Licht, de Waarheid en het Leven.. En, begrijp je al Wie ik daarmee bedoel? … Juist! De weg van Jezus. Want hij wijst mij de weg richting zijn Vader. Daar wil ik komen als het spoor ooit lijkt dood te lopen. God mag mijn eindbestemming bepalen. Mijn metrobestuurder. Hij bestuurt mijn metro. Hij weet waar ik heen ga, waar ik uit zal stappen. En Jezus zit naast mij in de metro. Hij zegt welke halte ik het beste kan nemen, waar ik over zal stappen. Waar ik het beste heen kan gaan. Wat het beste voor me is.

Nu vraag ik me af wat jouw dromen zijn. Wat is jouw bestemming? In welke metro stap jij? Misschien komen we elkaar wel tegen. Wegen kruisen, wegen wijken. Maar God heeft de kaart van jouw metrolijn.