Toen ik vanochtend mezelf in de spiegel zag, vroeg ik mezelf af: Wat is nou eigenlijk het belangrijkste van alles wat ik doe? Ik zit in mijn examenjaar van het vmbo en één van mijn grote doelen die ik wil halen is mijn examen. Ook heb ik m’n boek afgeschreven, waar ik nog een paar aanpassingen aan moet doen om hem helemaal perfect te hebben. Dan heb ik hem zoals ik wil. Ook een doel dat ik wil bereiken. Dan heb ik het MBO waar ik op aangenomen wil worden. Ik heb al een aanmeldingsformulier ingevuld en een toelatings-formulier ingevuld en verstuurd. Nu maar hopen op een brief van het MBO voor een intake-gesprek. Spannend. Maar dat is ook een doel wat ik wil bereiken. En zo heb ik nog veel meer dromen die ik graag in vervulling wil hebben. Allemaal doelen die ik wil bereiken. Maar wat is er nou echt belangrijk?

Mensen werken met doelen die ze willen bereiken. Dat is de mens. We willen meer, beter, sneller, nieuwer. Elk doel heeft een andere prioriteit. Vaak stellen we die verkeerd. Maar soms gaat het ook goed. Maar mijn prioriteiten wekte vragen bij me op. Waarom heb ik eigenlijk steeds een nieuw doel wat ik wil bereiken? Is dat eigenlijk wel belangrijk, wat ik wil? Of is dat juist datgene dat me op de been houd? Dat me door laat gaan? Verder laat gaan? Steeds weer voor iets anders laat vechten?

Ja hoor, komt Renee weer, met haar filosofische vragen. Wordt ze daar niet moe en depressief van op een gegeven moment? Al die vragen? Dat laat je toch juist te veel denken?

Ja, klopt. Maar ik kan het niet laten om toch weer steeds dezelfde vragen te stellen. En ik denk ook wel dat dat ervoor zorgt dat ik nadenk over wat ik nou echt wil, en wat ik echt niet wil. Het laat me nadenken voordat ik iets ga ondernemen. En het maakt me nieuwsgierig. Hoe denken anderen erover?

Ik houd van diepgaande gesprekken over bijvoorbeeld filosofie. Omdat iedereen het toch weer een beetje anders beleefd. Daarvoor is iedereen toch uniek? Noem mij maar zweverig. Maar hier houd ik mezelf mee bezig als ik niks te doen heb.

Dan heb je ook nog het: te veel denken. Daar heb ik nog wel het meeste last van. De vragen die ik mezelf stel stapelen zich op als een stapel papieren. De papieren glijden onderuit en alle vragen dwarrelen rond in mijn hoofd. Ze blijven langzaam dwarrelen, tot ze de grond raken en dan begint alles weer opnieuw. Dezelfde vragen. Hetzelfde gepieker.

Nadenken is moeilijk hoor. Maar ja, zo ben ik.