Ik kwam dit plaatje vandaag tegen op Facebook via verschillende visje posters. Ik heb zelf in mijn kamer een visje kalender hangen en wij hebben thuis nog meer van dat soort “sterke teksten” hangen over het geloof. Op een één of andere manier geven ze me moed. Ze zetten me aan het denken. En ook dit plaatje liet mijn hersenen bewegen.

Jouw geloof: Erfenis of keuze?

Ik ben zelf gedoopt als baby. Je weet wel, in zo’n lange witte jurk. Daar was ik dan, ik werd de kerk ingedragen en gedoopt in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Mijn papa en mama kregen de taak om mij als een kleine christen op te voeden. Om mij op te voeden met het geloof. Ik ging naar een christelijke basisschool, ik ging (en ga nu nog steeds) haast elke week naar de kerk, ik zat op een christelijk kinderkoor, enzovoorts. Je zou dus zeggen dat het mijn geloof neigt naar “erfenis.”

Geloof wordt vaak overgedragen van generatie op generatie. Kinderen worden gedoopt als ze nog klein zijn. Ze weten zelf dan nog niks van het geloof. Maar toch groeien ze ermee op. Zo ben ik er ook mee opgegroeid. Vijftien jaar lang was het niet mijn eigen keuze om te geloven. Want geloof had zo’n moeilijke betekenis. De Bijbel was voor mij een veel te dik boek, met veel te veel moeilijke woorden erin.

Maar op mijn zestiende was mijn keuze gemaakt. Ik kies voor het geloof. Ik wil een christen zijn. Ik ben blij dat ik gedoopt ben. En ik wil een kind van God zijn. God is altijd al bij me geweest. Ook toen ik nog niks begreep van het geloof. Toen kende Hij mij al. En nooit is Hij bij mij weg gegaan. God moet omarmt worden. Niet weggeduwd. God moet je vriend zijn. Je BESTE vriend. Altijd aan je zij.

Keuze of erfenis.
Wat kies jij?