Ik zat eens te denken aan de dingen die mij dwars zitten. Vaak loopt niet alles volgens plan. Wanneer je denkt dat alles op rolletjes loopt, gebeurt er iets wat alles op z’n kop zet. Dat is het leven.

Misschien ben ik nog niet oud en wijs genoeg om dat te zeggen. Ik bedoel, ik ben 16, wat weet ik nou van het leven? Maar ik heb in die 16 jaar dat ik er ben toch wel gemerkt dat je vaak te maken kan krijgen met ups en downs in het leven. Mensen krijgen veel te voorduren. Ze moeten soms maar alles slikken. En uhm, waar is die God nou? Ziet Hij wat er op gebeurt? Kijkt Hij wel? Of is Hij blind?

Twijfels nemen vaak de mensheid over. Ze denken er ook vaak niet meer aan. Waar is bidden eigenlijk goed voor? We regelen alles zelf wel. Alles gaat prima, en als er een moment komt dat we in de put zitten, dan kruipen we er weer uit en pakken de draad weer op.

Maar deze week heb ik toch wel geleerd dat je je leven niet helemaal zelf bepaald. Wat als je er morgen niet meer bent? Een enge gedachte. En zo schockerend als je te horen krijgt dat er opeens iemand dood is. Je kan er met je hoofd niet bij. Waarom diegene? En wat nu? Wat gebeurt er met die familie? Meestal sturen we dan een kaart. Of gaan naar de begrafenis zelf om de familie bij te staan. Maar daarna? Zal alles toch verder moeten gaan. Vallen, opstaan, doorgaan. Meestal komt de val hard aan, de pijn is te groot.. Je blijft liggen omdat alle kracht die nodig is om door te gaan uit je lichaam verdwenen is. En dan.. Op de momenten waarop je het niet verwacht.. Komt God in je leven.. Waar leven stopt, gaat God met jou verder. Hij zal je rust geven. Troost. Tijd om alles te verwerken. Hij helpt je op te staan.

In die 16 jaar heb ik veel dingen gezien. Maar zien is niet belangrijk als je blind bent voor wat je voelt. En ik voel God. Op dit moment. Hier. Hij geeft mij rust.