Ik was al een tijd niet op WordPress geweest. Om verschillende redenen. “Ik had het te druk.” “Ik had geen inspiratie.” “Ik was er niet.” Mijn blog moest wachten. Deze week zat ik te verzinnen of ik mijn blog wat veelzijdiger kon maken. Misschien kan ik wel m’n nagellak-hobby combineren met mijn schrijf-hobby. Ik heb gemerkt dat mijn aantal lezers naar beneden is gegaan sinds ik een tijdje weg ben geweest. Ik schrijf wel steeds dingen. Maar wat vinden mijn lezers/kijkers nou leuk om te lezen? Wat spreekt hen aan? Dat wil ik graag weten.

Ik was er niet. Klopt. Ik was twee weken op vakantie naar Winterswijk. Goed weer gehad, vooral de tweede week. Het was gezellig. Mooie omgeving. Maar daar wilde ik het niet over hebben.

Vanochtend was het weer tijd voor de kerk. De voorganger was dezelfde man waar ik catechisatie van krijg. En terwijl hij sprak werd ik indirect aangesproken op het feit dat ik een tijdje weg was. Jericho, de grote stad met die dikke muren. Door God vielen die muren om. “Iedereen kent muren, je huis heeft muren. De kerk heeft muren. Maar soms maken mensen ook zelf muren. Om even alleen te zijn.” Ik had dus ook een muurtje. Ik had mezelf zonder het te merken ingebouwd. Daar zat ik, verscholen voor God. En nu, nu was God er klaar mee. En dat maakte Hij vandaag aan mij duidelijk. “God breekt muren af. Sommige mensen denken dat ze als ze geloven, voor de rest uit kunnen rusten. Maar als je gelooft, moet dat uit je daden te zien zijn.” Stond ik daar even met een mond vol tanden. En alles klopte. Alles.

Op dat moment ging mijn hart open. God brak mijn muurtje af. Ik wist het weer. Ik had inspiratie. Dus kroop ik naar mijn blog. Om de kapotte muren heen. Op weg naar een nieuw begin.

“I’m gonna pick up the pieces, and build a lego house. When things go wrong we can knock it down.” – Ed Sheeran