Je kunt het. Je kunt het. Je kunt het. Je kunt het. Langzaam maar zeker breng ik de lepel met yoghurt naar m’n mond toe. Ik proef de aardbei op mijn tong. En nu nog slikken. Pfff.. Ik wil niet slikken.. Aarzelend slik ik de hap door. Ik zit nou al vol, denk ik geïrriteerd terwijl ik naar mijn bakje staar. Ik kan niet eten, oké. Het lukt niet.. Al die stress en vragen zorgen ervoor dat ik niet meer kan eten ’s ochtends.. Ik begin heel langzaam aan de volgende hap aardbeien-yoghurt. Je kunt het. Je kunt het. Je kunt het. Je kunt het..

Deze week was ik in totaal anderhalve dag op school geweest. Maandag begon het gedonder al. Ik kreeg geen hap door m’n keel. Spanning, dacht ik. Het was tenslotte mijn eerste schooldag. Een nieuwe klas, een nieuwe school, nieuwe leraren, een nieuwe richting. Een zeurderig misselijk gevoel dat heel de dag in mijn buik bleef zitten. Ik moest eten. Maar het ging lastig.
Dinsdag ging nog minder. Nadat ik mijn dagelijkse ‘Activia-yoghurtje’ op had, kwam alles weer met dezelfde gang omhoog. YIKES! Dan maar even rustig aan doen. Ik ben toch naar school gegaan, in de hoop dat ik daar wat kon eten, maar ik durfde het niet aan. Het enige wat ik binnenkreeg was water, en dat kwam er daarna ook weer uit. Dus het was maar beter dat ik naar huis ging.
En daar zat ik dan, de andere dagen tv te kijken. Ik kon niet aan school denken. Telkens als ik dat deed kreeg ik weer van die nare kriebels in mijn buik en werd ik weer misselijk. Wat was dit dan weer? Was ik schoolziek ofzo?

Morgen ga ik het weer proberen. Nadat ik de halve introductieweek gemist heb, kan ik het niet over mijn hart krijgen om nog meer te missen. Ik hoop dat ik weer beter kan eten, want ik krijg pas om een uur of 9 trek. Dan trekt mijn misselijkheid weer weg. Raar.

Ik denk dat ik een beetje teveel aan m’n hoofd heb ofzo. Achja. Maandag weer met volle moed naar het GLR. Op naar de nieuwe week. Nieuwe kansen.