Heb jij wel eens naar je handen gekeken? Ik kijk er heel vaak naar. Sowieso omdat ik links ben, en ook nog eens creatief. En tsja, dat gaat niet samen. Ik zit er altijd helemaal onder. Soms lijk ik wel een smurf door het potlood, de inkt of verf die ik op m’n handen heb zitten. Ook houd ik ervan om m’n nagels te lakken, en dan kijk je natuurlijk ook altijd naar je handen. Mijn handen zetten al mijn ideeën en inspiraties om in werk. Kijk eens naar je eigen handen. Wat als daar nou grote littekens op zaten? Precies, ik denk aan Jezus.

Iedereen heeft wel een litteken. Misschien wel meer dan één. Vroeger ben je dan een keertje gevallen, een nare wond. En dat werd later een litteken. Littekens, gaan nooit meer weg. Jezus had littekens aan zijn handen en voeten. Die gaan ook nooit weg. Net als de kans om onze zonden te vergeven. Jezus is voor ons gestorven aan het kruis, met littekens, die nooit meer weg gaan. Zo ging Jezus weg. Maar hij komt terug. Met zijn littekens. Hij komt ze aan ons laten zien. En dan mogen wij zeggen dat wij bij hem horen.