kikkerSoms zie je gewoon aan mensen wanneer ze het moeilijk hebben. Hoe ze vechten tegen tranen. Je kan soms door hun neplach heen kijken. Op een één of andere manier zie ik dat heel snel bij mensen. En ik voel met ze mee.

Als je om je heen kijkt zie je zat mensen die zichzelf wegcijferen. Ze sluiten zichzelf op in een hokje, hopend dat niemand anders door heeft wat er in hun afspeelt. En je ziet ze zitten. In de bus of in de trein, in de auto, op de fiets, wachtend bij de kassa of in een lift. 
Ik staar voor me uit. Geen zin om na te hoeven denken over de dingen die me boeien. Ik maak me overal te druk om. Zo erg zelfs, dat het me eigenlijk allemaal niet meer uitmaakt. Niemand schijnt me toch te kunnen zien. Slechts een paar mensen kunnen door mijn buitenste lagen heen kijken. Ze kijken recht mijn ziel in. Pijnlijk soms. Maar zij weten wel wat ik voel. Hoe ik me voel. Maar ik voel niks op dit moment.
Je ziet dat diegene hulp nodig heeft. Maar hoe? Je kan zijn of haar zwakke punten zien. Duidelijk zelfs. Maar moet je je daarmee gaan bemoeien?

Soms heb ik zin om naar die mensen toe te stappen. Die mensen die doelloos voor zich uit staren in het openbaar vervoer. Ik heb zin om voor ze te gaan staan en ze te confronteren met waar ze aan denken.
“Ben jij eigenlijk wel gelukkig?”

Want denk daar nou eens over na. Ben JIJ gelukkig? Zou je niet liever zoveel dingen anders doen in je leven? Ben je niet liever heel iemand anders? Ben je niet liever een sterker en zelfverzekerder persoon? Iemand die wel alles voor elkaar weet te krijgen? Iemand die wel weet wat hij wil en ervoor gaat?

Wij allemaal dromen er wel eens over. “Als ik het nou anders had kunnen doen, dan had ik…” Maar je kan het niet.

“Ben je eigenlijk wel gelukkig?” “Wat zou je anders willen zien?” “Zie jij een goed einde?” … “Een happily ever after?” “Of weet jij het ook even niet meer?”