Het is binnenkort weer een jaar geleden dat ik mee heb gedaan met Nacht Zonder Dak en een nachtje in een doos heb mogen slapen. En het viel me op dat je juist op het moment dat je zoiets meemaakt denkt aan hoe goed je het eigenlijk toch hebt. Het eerste wat ik dacht toen ik de volgende ochtend opstond was: “Wat ben ik toch blij dat ik een dak boven m’n hoofd heb, en een warm bed heb, en gezond mag leven.” En dat was ik ook, want het is koud om in september in een doos te overnachten. Het liet me zien dat ik gelukkig mag zijn met wat ik heb. En daar gaat het gedicht wat ik inmiddels drie jaar geleden schreef ook over:
We klagen soms om zulke kleine dingen,
weten plotseling niet meer waar te beginnen.
Alsof er echt niets erger is dan dat,
zo’n rare leugen, geloof je dat?
Want hallo, er zijn heus mensen die het erger hebben,
die niet wonen in dit arrogante land.
Die elke dag voor eten moeten vechten,
hun ouders zetten hun gewoon aan de kant.
Er zijn mensen met ernstige ziektes,
voor altijd ongeneselijk ziek.
Maar wij, verwende mensen,
spelen alleen maar gierig en fanatiek.
Als het even slechter met ze gaat,
en ze hebben veel verdriet.
Dan nog denken ze alleen aan zichzelf,
en zien ze de rest van de wereld niet.
Word wakker mensen!
Huilen om één tegenslag?
Denk een keer aan arme mensen.
Die moeten zien te overleven,
telkens terug vechten, elke dag.
Dus droog je kleine mini tranen en denk hier eens goed over na.
Nu je dit leest denk je: Jeetje, overdreven.
Maar er komt een moment en dan zeg je: ‘Ja.’
Dus klaag niet over pietepeuterige dingen,
want er zijn zat mensen die veel erger lijden dan jij.
Dus denk dan even aan die mensen,
duw die gedachten eens niet opzij.
Kijk eens goed naar je bezittingen,
jij hebt het goed en wees daarom eens blij.
– 4 aug 2010, 13:28
Mijn Eigen Wereldje 