leavesIk loop over straat,
met mijn hart vol van verlangen,
de wind door mijn haren.
Ik weet waar ik het liefst naartoe wil rennen,
verraden door mijn blozende wangen,
maar ik weet dat mijn weg daar niet naartoe gaat.

De bladeren maken steeds dezelfde cirkels,
ze worden gedragen door de wind.
Dezelfde wind, streelt door mijn haren,
alsof jouw hart de mijne vindt.

En even lijk ik gedachteloos, gevoelloos,
geef ik me over aan hoe ik ben.
Op een plaats waar ik niet wil zijn,
daar sta ik dan, ik moet weg hier, ik loop, ik ren.

Mijn hart wil vluchten, schuilen bij degene die hem hebben wil.
Ik liet me leiden door de vlagen van de wind,
gedragen zoals de bladeren, maar nu is het windstil.
Ik zou mijn eigen weg moeten vinden,
zelf moeten worstelen, om te bereiken wat ik wil zien.
Ik voelde me zo sterk, en zo zelfverzekerd,
maar dit gevoel kon ik niet aanzien.

En even lijk ik machteloos, gevoelloos,
geef ik me over aan hoe ik ben.
Op dezelfde plek waar ik niet wil zijn,
en ik probeer uit te vinden welke weg ik moet nemen,
maar niets is van het spoor dat ik herken.

Ik snuif snel de frisse lucht naar binnen,
en opeens bedenk ik mij.
Dat ik alleen mijn hart maar hoef te volgen,
en dan sta ik weer aan jouw zij.
Jouw liefde is mijn landkaart waar ik mijn weg mee vind.
Ik besef dat ik niet altijd word gedragen en word geholpen door de wind.
Maar ik blijf streng geloven in wat mijn hart bemint.

@ Mijn Eigen Gedichtenwereldje
– 26 okt 2010, 17:28