Vroeger, soms verlang je ernaar,
even terug in de tijd.
Vroeger, toch vaak mijn grootste nachtmerrie,
die ik ook heel vaak vermijd.
Vroeger, de wieg, de box, de grote kamer,
alles leek groot toen.
Vroeger, toen ik net mijn ogen opende,
ik kon nog haast niks zelf doen.
Vroeger, toen ik nog met mijn barbies speelde,
toen vrienden nog ‘vriendjes’ heetten.
Vroeger, toen je mensen nog elke dag kon zien,
omdat je toen 8 jaar bij elkaar had gezeten.
Vroeger, toen spelen nog een andere betekenis had,
dan dat doordenken van nu.
Vroeger, toen het nog schattig was,
als je samen met een jongentje ging schuilen onder een paraplu.
Vroeger, toen je nog geen make up droeg,
om er mooier en beter uit te zien.
Vroeger, toen je jezelf al oud voelde,
“Ja, ik ben alweer bijna 10.”
Vroeger, toen je nog bang in het donker mocht zijn,
een lichtje boven je bed.
Vroeger, toen je nog een kusje kreeg voor het slapen,
en een knuffel in bed.
Vroeger, toen je hakken van je moeder ging dragen,
een eigen modeshow.
Vroeger, toen het nog niet uitmaakte hoe je haar zat,
maar nu maakt het wel uit want nu steel je zelf de show.
Soms kom ik wel eens mensen tegen,
die ik al geen jaren meer heb gezien.
Altijd weer dezelfde worden, “Oh, wat is ze groot geworden.”
En dan pas ga ik alles weer inzien.
De vroegere tijden, de basisschool,
niets was normaal, niets was te dol.
En nu, als je nu een beetje anders bent, kijken ze je maar raar aan.
Ze zijn er niet aan gewend.
En denk na, vroeger heeft elk klein meisje op zijn moeders te grote hakken rondgelopen.
Met een te groot shirt dat hing op de grond.
En wat doen we nu? We lopen nu op eigen naaldhakken.
Heupbroeken, korte rokjes, alleen maar showen, met die kont.
Kijken wij meiden niet eens terug in de tijd,
toen elk klein jochie ons nog zag als een grote meid?
We weten wel dat alles vroeger anders was,
dat je toen nog niet werd uitgeroepen tot, de slet uit onze klas.
We weten dat we nou eenmaal zijn, zoals we zijn.
Maar laat je biologische klokje eens even stil staan,
en wees weer eens even een dag je klein.
Want niemand weet, wat de toekomst ons brengt,
worden we rijk, of leven we later in de goot?
Maar één ding weten onze ouders wel zeker:
“Kleine meisjes, worden groot.”
@ Mijn Eigen Gedichtenwereldje
– 31 aug 2010, 11:30
Mijn Eigen Wereldje 