Ik heb voor een lange tijd niet veel aan mijn blog gedaan om verschillende redenen. Ik had het te druk, ik had geen zin of ik had gewoon (zoals ik de laatste tijd wel iets té vaak heb) weer andere dingen aan mijn hoofd. Ik ben inmiddels achttien geworden en dit is ook één van de vele redenen waarom ik niet veel van me heb laten horen. (Vraag niet waarom, maar het is zo..)
En niet alleen m’n blog was er de dupe van. Ik heb nu inmiddels zo’n negen maanden lang mijn geloof weggestopt. Weggeduwd, alsof het een zomerjas was die je onderin je kast propt als het kouder begint te worden… Mijn geloof stond op een laag pitje, als het nog niet allang uit was gewaaid…
Ik ging nog wel gewoon naar de kerk, jeugdkerk, catechisaties.. Maar er kwam niet veel.. Jep, ik was zoals Jezus vertelde in de gelijkenis van de zaaier het zaadje tussen de distels. Ik hoorde het wel, maar maakte me uiteindelijk toch weer te veel zorgen om alles om me heen..
Vanochtend bij jeugdkerk werd er verteld over het stukje van Johannes 15 vers 1 tot en met 17. Jezus vertelde hierin het verhaal van de wijnstok. Hij is de ware wijnstok en God de wijnbrouwer. Alle takken die verstrikt zijn door overbodige, dorre takken knipt hij weg zodat ze weer vrucht kunnen dragen. Gods vrucht.
En dat is hoe ik me bijna een jaar lang heb gevoeld: Als een ingegroeide tak.
Zie het als het verhaal van Doornroosje: Wat eigenlijk maar negen maanden was, leek zo’n honderd jaar. Het leek alsof ik sliep, ik kon het geloof niet horen of voelen. Mijn hart was verstrikt in honderden, duizenden doorntakken. En prins Jezus, heeft al die tijd geprobeerd ze voor mij te snoeien. Maar tevergeefs…Op dit moment ben ik een knipperlicht-christen. Een verloren schaapje. En ik wil gevonden worden. Bevrijd mij weer van de takken, want ik heb Uw hulp hard nodig..
Mijn Eigen Wereldje 