M’n telefoon gaat. Anoniem. Die ga ik dus echt niet opnemen. Dan moeten ze maar gewoon de nummerherkenning aan laten. Zo onpersoonlijk, dat anoniem bellen.
Ik ga weer verder aan mijn dagelijkse klusjes. Huiswerk, school, muziek luisteren, reizen. Dat doe ik sinds ik weer naar school ga vaak.
Ik weet dat ze nu druk bezig is met huiswerk, maar toch wil ik even met haar praten. Zal ik het weer proberen, het bellen? Ik heb mijn telefoon al in mijn hand. Haar nummer verschijnt met één druk op de knop. Ze staat al tijden in mijn favorieten. Renee♡, lees ik van mijn iPhone 6. Ik doe het. Ik ga bellen.
De telefoon gaat over. *tuut, tuut, tuut* Een tijdje stilte. “Dit is de voicemail van 0… 6…” Ik hang weer op. Voicemails heb ik al genoeg ingesproken. Deze beluistert ze niet. Over een kwartiertje nog maar een keer proberen dan.
Yes, nu heeft ze tijd. Ze zit in de metro. Ze heeft een mooi plekje gevonden, zie ik. Renee kan mooi uit het raam kijken en haar favoriete schaapjes bekijken. Oh, en ik zie dat ze haar lievelingsmuziek speelt. Hmmm, laat me denken. Hoe heet dit liedje ook alweer? Was het Sick of Dope? O ja! Dope! Van Bangtan Boys. Deze hiphop boygroup is één van haar nieuwste obsessies op dit moment. Al komt GOT7 waarschijnlijk op de gedeelde eerste plek. En thuis aangekomen natuurlijk weer meteen huiswerk maken. De studiebol. Ik zucht. “Mijn studiebol.” Ik doe nog een poging om te bellen.
Hij gaat weer over. “Neem op, neem op, neem op, neem op”, mompel ik in mezelf. Ah, nee, ze hoort het niet. Ze heeft haar muziek weer eens te hard.
Wanneer ze thuis is nog een keer proberen.
Door alle drukte vergeet ik op mijn telefoon te kijken. Een paar uurtjes vliegen voorbij en als ik op mijn smartphone kijk om te zien hoe laat het is, merk ik dat ik tien gemiste oproepen heb.
Ja, ze is er. Nu is het moment. Ik doe het, hoor. Ik houd mijn smartphone strakker in mijn handen. Haar nummer onder de speed-dial verschijnt op het scherm. Ik toets op ‘bellen.’ Nu heeft ze echt tijd. Nu móét ze wel opnemen.
“Wie heeft mij gebeld dan?” Mijn oproepen-lijst laat geen telefoonnummers zien. Ik raak geïrriteerd door het te inmiddels vaak verschenen woordje: ‘Anoniem.’ Wanneer ik mijn mobiel weer weg wil stoppen, licht het scherm op en begint hij te trillen.
“Ah, hè. Nou zeg. Word ik alweer gebeld.”
Ik bekijk m’n scherm om hetzelfde woord weer opnieuw te lezen.
Anoniem belt.
Ja, ze ziet dat ik bel! Nu moet ze wel opnemen! Ik kan niet wachten om haar stem te horen! Hé, wacht… W… Wat gebeurt er? Renee… Wat doe je? Renee…
Mijn nagels tikken met agressie op het gorillaglazen scherm. Ik swipe over het ophangicoontje en zoek de uit-knop. “Zo… Dan maar gewoon helemaal uit… Weg ermee, dat gestalk de hele tijd”, snauw ik naar mijn telefoon.
“De persoon die u probeert te bellen heeft zijn apparaat uitgeschakeld. Probeer het later opnieuw.”
Renee… Ik wilde vandaag zo graag met je praten.
Nu moet ik het morgen weer opnieuw proberen.
Mijn Eigen Wereldje 