Renee, hoe is het nou met jou?

Fijn dat je dat aan me vraagt: ik heb een nu al een lange tijd niks op mijn blog geplaatst. Ik ben sinds ik studeer een beetje in een sleur geraakt. Mijn blog was origineel een verzameling van al mijn emoties en gedachten. Dit terwijl de laatste jaren mijn blog toch meer is gaan neigen naar een ‘wannabe’ professional blogger. Geen probleem, maar hierdoor ben ik helaas bloggen als een verplichting gaan zien. 

Het is tijd om dit blog weer langzaam tot leven te wekken.
Ik ben inmiddels een stuk drukker aangezien school veel van mijn tijd vraagt, maar ik wil het toch proberen.
Laten we eerst eens even bijkletsen, want we hebben elkaar al bijna een jaar niet meer gesproken. Even tijd om te laten weten hoe het met me gaat, want: maak je geen zorgen! Ik maak het goed!

In januari heb ik dan eindelijk mijn haar af laten knippen. Dit voelde voor mij ook echt als ‘eindelijk’ omdat ik dat al een jaar of twee wilde doen. Mijn lange bob kapsel veranderde in een pixie cut, die langzaam steeds korter werd.
In april ruilde ik mijn bril in voor lenzen en kreeg ik er in ieder oor twee oorbelgaatjes bij. Deze waren helaas de acht daaropvolgende weken ontstoken, maar ook dat is gelukkig weer goed gekomen. Hoe dan ook: ik ben er nog steeds heel blij mee.
In juli lag mijn hart weer in het mooie Tsjechië waar ik deze keer met mijn ouders de buurt van Praag heb mogen verkennen. Ook zijn we naar Theresienstadt gegaan, de plaats die vroeger als propaganda werd gebruikt om Joden te lokken en gevangen te zetten. Je wordt er gewoon stil van.

In september ben ik begonnen aan een nieuw project, namelijk: schilderen. Ik heb de plannen om in september 2017 op een markt te staan en mijn zelfgemaakte spullen te verkopen. Hier zal je waarschijnlijk nog meer over horen en zien binnenkort.
Daarnaast ben ik in september overgestapt van de Associate Degree opleiding, naar de Bacheloropleiding Communicatie. Ik doe er nu in plaats van twee jaar, vier jaar over, en heb een hogere degree wanneer ik mijn papiertje haal.
Over mijn gebroken hart hoef ik me nu ook geen zorgen te maken. De break up die ik vorig jaar meemaakte viel heel zwaar bij me. Ondanks dat ik er langer over heb gedaan om er overheen te komen dan ik wilde, kan ik nu gelukkig eindelijk zeggen dat het goed gaat. Tijd heelt inderdaad alle wonden.

In oktober had ik het eigenlijk nogal impulsieve idee om mijn haar te bleken en donkerblauw te verven. Dit was het uiteindelijke resultaat.
Ik ben nog een weekje een wat lichtere kleur blauw met grijs geweest, maar daarna ben ik weer naar blauw overgestapt. Ik loop dus nu al een paar maandjes met een blauw koppie rond.
Oktober was tevens ook de maand waarin ik mijn propedeuse mocht ontvangen! Iets waar ik heel trots op ben, al zeg ik het zelf.

In november heb ik Skillet voor de derde keer de rockband Skillet live gezien. Een erg gaaf concert waar ik nog vaak aan terugdenk.

En zo heb ik in dit jaartje dat ik er tussenuit ben geweest toch nog heel wat meegemaakt. Misschien ben ik een beetje aan de late kant met het delen van deze verhalen, maar ik hoop dit vanaf nu wat vaker te doen.

Wat me de ogen heeft geopend en me inspiratie heeft gegeven, is de workshop die ik gisteren heb gevolgd. Ergens in oktober stuurde mijn tante een link naar de website Schrijfzin. Hierop werd de workshop Woordcadeau aangeboden. Het kwam eigenlijk op deze manier op mijn pad. Eerst twijfelde ik of ik wilde gaan, maar uiteindelijk ben ik toch gegaan. En ik heb geen spijt. Deze workshop heeft me geïnspireerd om deze post te schrijven. Nu nog hopen dat ik deze inspiratie vasthoud.
Ik wil weer meer tijd maken voor schrijven. Het is uiteindelijk toch mijn grootste passie, en ik vind het jammer dat ik er nu zo weinig mee doe.

“Dus Renee, hoe gaat het nou met jou?”
Goed dat je dat aan me vraagt. Met mij gaat het goed. En hoe gaat het met jou? Ben je blij me weer te zien?