Ik zucht terwijl mijn ogen de kamer scannen. Met m’n laptopje op schoot kijk ik naar de met zilveren en oranje kerstballen versierde kerstboom. De kaarsjes branden en overal is wat van de kerstsfeer te proeven. Het duurt natuurlijk ook niet lang meer voor het kerst is. Mijn ogen vallen al weer snel terug op mijn scherm, waar de cursor knippert, ongeduldig wachtend tot ik weer nieuwe zinnen schrijf. Er is zoveel wat ik kwijt wil, maar ik weet nog niet precies hoe ik het beschrijven moet.

Want ondanks dat er vrolijk door ieder radiostation ‘Driving home for christmas’ wordt afgespeeld, laat het nieuws minder leuke berichten zien en horen. Het mag dan wel bijna kerst, de tijd van vrede op aarde zijn, maar waar zien wij die vrede nu? Bestaat vrede eigenlijk nog wel? Je zou zeggen dat het een beetje naïef is om met kerst nog aan zoiets als vrede te denken.

Kerst betekent tegenwoordig steeds meer alleen ‘gezelligheid.’ Misschien dat het woordje ‘eten’ daar dan nog bij past. Eten tot we vierkant zijn. Kerst gaat om het even vergeten van alle negativiteit in je leven… Wat dat dan ook mag zijn.
Maar laten we de mensen die geen gelukkige kerst hebben dan niet een beetje alleen?

Dit is iets wat me nu bezighoudt sinds het allereerste kerstliedje dit jaar op de radio verscheen. Tijdens kerst hoor je feest te vieren, maar degene die geen feestje hebben om te vieren? Wat moet je daar dan mee?

Als het iemand dichtbij je is, is een bezoekje, een kaartje of een bloemetje misschien een manier om diegene te helpen.
Wat ik vooral voor de mensen die ver weg zijn van plan ben om te doen is het ouderwets op m’n knieën zitten en bidden.

Ik wil nu niet meteen als Robert ten Brink kreten uitslaan als: “Niemand mag met kerst alleen zijn”, maar het is iets waar ik me oprecht zorgen om maak. Om mensen die kerst zien als een donkere tijd. Een eenzame tijd. Een tijd waarin ze gewoon geen hoop meer zien. Ik hoop dat ze in Jezus toch een beetje hoop, rust, liefde en vrede mogen ontvangen.