Je bent jezelf niet meer.
Het duurde me een tijdje om het te beseffen.
Je schaterlach is nu niet meer dan een zwak glimlachje.
Je bent jezelf niet meer.
We zijn je stiekem kwijtgeraakt.
Zonder te weten ben je er tussenuit geglipt.
Het duurde me een tijdje om het te beseffen.
Je bent jezelf niet meer.

Je bent jezelf niet meer.
Het duurde me een tijdje om het te beseffen.
Je woorden zijn vervangen door een stilte.
Je bent jezelf niet meer.
Het doet me pijn om je zo te zien veranderen.
En nog meer pijn om te weten dat ik er niks tegen kan doen.
Het duurde me een tijdje om het te beseffen.
Je bent jezelf niet meer.

Je bent jezelf niet meer.
Het duurde me een tijdje om het te beseffen.
Ik houd me vast aan onze herinneringen.
Je bent jezelf niet meer.
Ik heb een naam.
Maar straks herken je ook mijn gezicht niet meer.
Het duurde me een tijdje om het te beseffen.
Je bent jezelf niet meer.

Dit gedicht gaat over de ziekte van Alzheimer en hoe pijnlijk het kan zijn.
Lees meer informatie over dit onderwerp op: Alzheimer-nederland.nl 
Eerdere post met dit onderwerp: Hoe door twee sokken mijn oogpunt veranderde