Ik kan het me nog goed herinneren: de avond dat ik huilend en in paniek naar mijn ouders toekwam. Over een maand zou ik jarig zijn en mogen beginnen aan het halen van m’n rijbewijs, maar van deze gedachte ging ik zwaarder ademhalen. “Ik weet niet hoe het moet. Als ik al die knopjes en onderdelen zie, raak ik al in paniek”, klonk het tussen het snikken door.
“Goedemorgen Renee. Hoe is het met je?”, word ik uit mijn gedachten wakker geschud. “Goed hoor”, antwoord ik terwijl ik mijn jas en tas achterin de auto leg. De deur van het portier gaat achter me dicht, en na het goed zetten van de stoel, het checken van de spiegels en het omdoen van mijn gordel, start ik zonder moeite de auto.

Toen ik vorig jaar 21 werd, ben ik begonnen met volgen van rijlessen. Ik ben er eerlijk gezegd nog steeds niet helemaal aan toe, dat autorijden. Tijdens de eerste rijles sloeg ik doodsangsten uit. Ik was zo zenuwachtig dat ik de rest van de middag niks meer hoefde te eten. Deze angst is na een les of twaalf pas verdwenen. Ondanks dat het rijden nu beter gaat, moet ik nog veel leren.

Ik ben altijd bang geweest voor ‘grote mensen dingen.’ Op school leer je namelijk niet hoe je je belasting moet regelen.
Voor de werkvloer ben ik niet bang. Ik studeer momenteel Communicatie en leer voor een vak. Daarnaast leer je met stage lopen ook wat van de praktijk.
Het zijn de dingen waar ik niet op ben voorbereid die mij bang maken.

Nu weet ik dat ik belastingen en verzekeringen ook kan leren, maar toch blijf ik bang. Ik worstel nog altijd met volwassen worden, terwijl ik eigenlijk al meerderjarig ben. Ik voel me helemaal niet volwassen. Ik heb het idee dat ik ergens in mijn tienerlichaam ben blijven hangen en als een Peter Pan door het leven ga.
“Oud en wijs genoeg.” Het voelt als een enorme druk. Nu je volwassen bent, kun je niet meer dezelfde fouten maken als die van tieners. “Je bent nu oud en volwassen”, maar waarom verwachten mensen dat je na je achttiende op magische wijze overal verstand van hebt? Het voelt alsof met de jaren mensen steeds meer van je gaan verwachten.

Misschien zitten mijn zorgen wel tussen m’n oren, maar het is voor mij toch een gevoel dat al jaren om me heen hangt. Het is de reden dat ik vanaf mijn zeventiende een hekel begon te krijgen aan mijn verjaardag.
Toch weet ik dat ik ooit een keer alle ‘grote mensen dingen’ zelf moet kunnen.
Leren autorijden was de eerste stap. Hopelijk ben ik dan net als tijdens mijn rijlessen met genoeg oefenen en herhalen van mijn angsten af.

Stay tuned,

Renee