“Ik ben totaal niet van het lezen”, denk ik hardop tijdens het typen. “Oh nee, wacht. Wat schreef Paulien Cornelisse hier nou ook alweer over?” Zo betrap ik mezelf op m’n eigen taalgebruik. Al weet ik dat de schrijfster mensen niet corrigeert, maar toelacht. Zo staat er in de blurb -een woord waar ik het bestaan nog niet vanaf wist tot ik haar eerder geschreven boek Taal is zeg maar echt mijn ding heb gelezen- achterop het boek: “Niet over hoe mensen met elkaar zouden moeten praten, maar over hoe ze dat per ongeluk doen.”
Paulien Cornelisse schrijft over wat haar opvalt in de Nederlandse taal. Ze is geen taalpurist, zoals ze zelf vertelt in het boek, maar laat zich graag verrassen als het gaat om taal. In haar eerste deel Taal is zeg maar echt mijn ding liet Paulien zien dat taal constant verandert. Ook in dit exemplaar kom je woorden tegen die vroeger veel werden gebruikt en nu vrijwel niet meer bestaan.
De Nederlandse schrijfster en cabaretière beschrijft situaties die ze in haar dagelijks leven tegenkomt en geeft deze een grappige twist. Ik heb erg moeten lachen om de pittige en sarcastische opmerkingen. Daarnaast is het boek heel beeldend geschreven, dit maakt het nog leuker om te lezen. De schrijfstijl is heel direct en daar houd ik wel van.
“Ik begrijp niet helemaal wat je zegt, maar ik vind wel dat je het heel duidelijk uitlegt.” (Cornelisse, 2012, p. 76).
Wat ik leuk vind aan het boek is dat er kleine tekeningetjes in staan, die je weer eventjes afleiden van de tekst. Ook deze kleine cartoons zijn citaten die Paulien Cornelisse ergens heeft opgevangen.
Het boek leest makkelijk weg, de hoofdstukken zijn kort en er komt veel humor in voor. Als je van taal houdt, dan is dit boek echt iets voor jou!
Mijn Eigen Wereldje 