Een brakke Nacht Zonder Dak

Langzaam open ik m’n ogen. Het licht van de straatlantaarn probeert zachtjes m’n kartonnen krot binnen te dringen. Hoe laat zal het zijn? denk ik bij mezelf. M’n lichaam is koud en m’n spieren voelen alsof ze in brand staan. Ik draai me nog een keertje om in de hoop dat m’n arm hierdoor minder pijn gaat doen, maar tevergeefs. De kerkklok luidt. Twee uur. Ik had toch gehoopt dat ik iets meer slaap zou krijgen dan dit half uurtje. Dan m’n krot maar uit om een paracetamol te vragen en me op te warmen bij de vuurton.

Vorige week werd ik weer even herinnert aan de realiteit. Hoe miljoenen kinderen dit elke nacht moeten doen. Ik vond één nacht al zwaar. En zij zijn ook nog eens nergens veilig. Gevaarlijke bendes liggen op de loer. Meiden moeten vanaf jonge leeftijd al oppassen dat ze niet worden verkracht en vermoord. Dit, terwijl wij als rijke westerlingen hier ons minder zorgen om hoeven te maken. Toen ik tien jaar was, speelde ik nog vrolijk buiten en hoefde ik niet constant achter me te kijken of er geen enge mannen op de loer lagen. Helaas is dit voor meiden in bijvoorbeeld Kenia, India en Bolivia wel anders. M’n hart doet er gewoon pijn van als ik eraan denk.

Ondanks dat dit de tweede keer was dat ik meedeed aan Nacht Zonder Dak, raakt het me toch weer diep in het hart. Het zet je aan het denken, als je na een nachtje buiten weer onder een warme douche stapt. Wat zijn we toch een stelletje mazzelaars.

Ik heb deze Nacht Zonder dak tweehonderd euro sponsorgeld kunnen ophalen. Dit vind ik zelf een redelijk bedrag. Ik kan me eigenlijk niet herinneren hoeveel ik de vorige keer heb weten op te halen. Hoe dan ook…
Ik hoorde tijdens de presentatie van Tear dat je met zo’n honderd euro één persoon in nood psychische hulp kan aanbieden. Dit zou dan hopelijk toch weer twee mensen kunnen helpen.
Tweehonderd euro. Dat is bij ons een bedrag waar we hele andere dingen mee zouden doen. Wij zouden bijvoorbeeld een leuke Polaroid camera kunnen kopen van het geld. Of goede bluetooth speaker. Een hele kar vol boodschappen waar je met vier personen meer dan een week kan eten.
Voor kinderen aan de andere kant van de wereld, is dit bedrag nodig om het nut van leven te blijven inzien.

Ik doe m’n sjaal om en de capuchon van m’n hoodie op. Na een tijdje besluit ik om met m’n slaapzak naast de vuurton te gaan liggen en naar de sterrenhemel te gaan kijken. Ik zal nog wel een paar dagen pijnlijke spieren hebben en moe zijn, denk ik bij mezelf. Maar zolang ik hiermee mensen heb kunnen helpen, vind ik het geen probleem. Als we maar genoeg geld blijven ophalen, hebben die kinderen misschien ooit ook een warme douche en zacht bed.