“Wat ben je allemaal aan het typen, joh?” vraagt m’n moeder ongeduldig aan me, haar smartphone rustend in haar hand, Instagram geopend. “Ik ben hashtags aan het toevoegen”, antwoord ik terwijl m’n duimen in razend tempo over het touchscreen toetsenbord glijden. “Dan krijg je meer likes, mama. Ik probeer altijd minimaal 30 vind-ik-leuks te krijgen op een foto.” Terwijl ik het zeg, bedenk ik me hoe stom het eigenlijk klinkt. Maar m’n standaard tags zijn alweer bij de beschrijving onder de foto gevoegd. En allemaal in het Engels, want dat snappen meer volgers. #selfie #motheranddaughter #fun #family
M’n eerste like: m’n moeder. 

Het is iets waar ik een tijd geleden ben achtergekomen: hoe erg ik me vastklamp aan social media. En ik weet het, ik weet het: het hoort een beetje bij m’n generatie en bij m’n vakgebied, maar daar heb ik het nu niet over. Het gaat mij om het feit dat een bepaalde hoeveelheid hartjes onder een foto, me zelfverzekerder en vrolijker laten voelen.
Aan het begin leek dit niet zo erg. Het geeft wel een fijn en voldaan gevoel wanneer je veel vind-ik-leuks en reacties krijgt op je foto. Want ja, je hebt je buik toch wel wat moeten inhouden voor de foto en je best gedaan op je make-up en het toevoegen van een filter. En van alle vijftig foto’s is dit de selfie die de eindselectie heeft gehaald. In het kwartier dat je een goede en originele beschrijving hebt verzonnen voor onder de foto, had je hele andere dingen kunnen doen. Maar toch heb je besloten om juist dit beeld te vereeuwigen door het op internet te plaatsen. Je zelfgemaakte kunstwerk. Je eigen Mona Lisa… Maar dan misschien iets vrolijker kijkend.

Ik beschrijf het nu misschien een beetje overdreven, maar als je nou de selfies die je op je telefoon hebt staan maar nooit hebt geplaatst zou tellen, dan zou je schrikken. Er even vanuit gaande dat je niet net je galerij hebt opgeschoond.

Ik wil nu niet zeggen dat het slecht is om selfies te maken en met jezelf bezig te zijn. Want zelfliefde, zelfzorg en zelfvertrouwen zijn echt belangrijk.
Maar ik ging me toch zorgen maken en me dingen afvragen toen ik merkte dat m’n zelfvertouwen achteruit ging en ik chagrijnig werd van minder dan 30 likes onder m’n foto. Elk kwartier werd de Instagram app geopend. Ik ging twijfelen. Maar dit is toch een hele leuke foto? Waarom vinden mensen hem niet leuk? Sta ik er stom op? Vinden mensen dat ik mezelf niet ben op die foto. Waarna ik besluit om m’n mobiel maar even weg te leggen en voor de spiegel te gaan staan. En dan komen de verwijten.

Waarom zou ik me wat aantrekken van vreemden op het internet? Het is niet erg om zelfvertrouwen te putten uit platformen als Instagram zolang mijn zelfvertrouwen er maar niet vanaf gaat hangen. Ik ben en blijf gewoon mezelf. Of ik nou paars, blauw of groen haar heb.