Zenuwachtig tikt Jozef met z’n vingertoppen op het gelamineerde houten tafelblad. Het goedkope maar toch praktische IKEA geeft een dof geluid bij iedere vinger tik. Hij slaakt een zucht. Hoe lang ligt hij nu al voorovergebogen over tafel, met z’n smartphone voor z’n neus? Jozef trekt de capuchon van z’n hoodie over z’n hoofd terwijl het telefoongesprek met Maria door z’n hoofd heen spookt.

“Hey babe, hoe was je dag?” Jozef kon de opwekking in z’n stem maar moeilijk onderdrukken. “Hé pik, als je klef gaat lopen doen aan de telefoon met je wijffie, doe dat dan op zo’n manier dat je ons niet stoort tijdens het film kijken”, zegt z’n vriend Milan terwijl hij een hand popcorn in de richting van Jozef gooit. Met een schijnbeweging draait Jozef z’n rug toe om de popcorn te ontwijken. Popcorn vliegt door de kamer en belandt overal en nergens op de grond. De drie jongens trekken zich hier niks van aan en blijven al popcorn-smakkend op de bank zitten, helemaal aan de buis gekluisterd. “Ja, ja. Ik ga al”, zucht Jozef. “We zetten hem niet op pauze voor je, hoor”, roept Noah hem nog na, maar Jozef verdwijnt met z’n smartphone z’n kamer in.
“Ik.. Ik moet je wat vertellen”, klinkt Maria aan de andere kant van de telefoon. “Ik heb vannacht heel raar gedroomd en ik heb er geen goed gevoel over.” Jozef hoort de onzekerheid in haar stem. “Schat, wat is er aan de hand?” de bezorgdheid is nu ook overgeslagen op Jozef. “Ik droomde dat ik zwanger was.” Jozef blijft stil. “Ik zag een hele witte gedaante in m’n droom. Het was best wel eng. Hij zei dat ik zwanger ben en dat het een jongetje wordt”, ratelt Maria door. “Ja, en ik werd dus helemaal in shock wakker, want ik was al laat met m’n menstruatie deze maand. Dus ik snel naar de Kruidvat en daar een zwangerschapstest gehaald, maar ik wist niet welke ik moest nemen dus ik heb maar de goedkoopste genomen… en, en er stond op die beschrijving dat wanneer je twee rode streepjes ziet, dat je zwanger bent… en” Jozef hoort hoe Maria’s stem begint te trillen. Er klinkt gesnik aan de andere kant van de lijn. “Ik zie twee rode streepjes… Maar dat kan helemaal niet want we hebben niet eens seks gehad.” Maria is overstuur, dat kan Jozef goed horen.

Na vijf minuten snikken, lijken Maria’s tranen te zijn opgedroogd. Jozef heeft al die tijd niks gezegd, verstomd met z’n mobiel aan z’n oor. Met moeite probeert hij moed te verzamelen om wat te zeggen, maar z’n tong voelt als een droge lap in z’n mond. “H.. Heb”, hij stopt even om z’n keel te schrapen. “Heb je die test wel op de juiste manier gebruikt?” Probeert Jozef. “Ja, jemig zeg, Jozef. Hoeveel manieren denk je dat er zijn om over zo’n stokje heen te pissen?” reageert Maria pissig, en ze voelt hoe er een tweede brok in haar keel vormt. “Ja, weet ik veel. Het kan toch fout zijn gegaan, of zo. Dat die test kapot is of het fout heeft. Dat kan toch?” vraagt Jozef. Er klinkt een zacht snikje van de andere kant. “Kan”, zegt Maria zacht. “Als je maar niet denkt dat ik ben vreemdgegaan, want dat zou ik nooit doen.. Nooit.” Het snikken wat eindelijk leek op te houden wordt nu weer beter hoorbaar. “Hey, dat zeg ik toch niet”, antwoordt Jozef. “Maak je nou maar niet druk, babe”, zegt hij terwijl hij speelt met de touwtjes van z’n hoodie. “Het was een hele goedkope test en een hele vage droom. Het zal allemaal wel een misverstand zijn”, zegt hij geruststellend. “Daarnaast, het lijkt me vrij onwaarschijnlijk dat je zwanger kan worden zonder een van mijn kleine witte vriendjes. Ik weet niet veel van het vrouwelijk lichaam en seks, maar dat weet ik wel.” Maria giechelt zacht. “Sukkel”, fluistert ze. “Gaat het weer een beetje?” vraagt Jozef bezorgd na een tijdje. “Hmm hmm”, antwoord Maria zacht. “Dankje, ik maakte me weer druk om niks.” Jozef laat zichzelf achterover vallen op bed terwijl hij lacht. “Daar ben ik toch voor. Om je te helpen en te troosten?” Een lach is hoorbaar aan de andere kant van de lijn. “Ik houd van je, Jozef.” “Ik ook van jou, babe.”

Jozef schrikt op uit zijn dagdroom wanneer hij voelt dat er iemand aan de koordjes van z’n capuchon trekt. “Yo, gaat het wel met je?” vraagt Sem, een van de drie vrienden die net nog aan de buis gekluisterd zat. “De film was allang afgelopen, maar je kwam maar niet terug. We dachten bijna dat je lag te pitten, maar je bent dus hier.” Jozef bromt een antwoord terug, z’n ogen verliezen de smartphone op tafel geen moment uit het oog. Heel even tilt hij z’n arm op om het scherm te unlocken en de tijd te zien, maar daarna belandt hij weer voor z’n gezicht. “Waar blijft ze nou”, zegt Jozef zacht. “Wat?” reageert Sem die niet verstaan heeft wat Jozef zei. Maar Jozef herhaalt zichzelf niet. Het blijft even stil en Sem slaakt een zucht. “Maar goed, de film is afgelopen, de popcorn is op en ik kwam even zeggen dat wij er vandoor gaan. Voordat het helemaal donker wordt.” Kak, het is al begonnen met schemeren, denkt Jozef terwijl hij opschrikt. “Yo, ik zie jullie nog wel”, antwoordt hij.
Zodra Sem, Noah en Milan de deur uit zijn, belt Jozef snel Maria. De telefoon gaat vijf keer over, maar er wordt niet opgenomen. Er zal toch niks gebeurd zijn? Het is inmiddels half negen ‘s avonds en al donker buiten. Even schieten er beelden van recente nieuwsberichten door z’n hoofd: meisje van zestien vermist. Weer probeert Jozef z’n vriendin te bellen. “Kom op, neem op. Neem op”, mompelt hij ongeduldig. Op dat moment gaat de deur met een zwaai open. “Hé Jozef, het is niks dat je Maria uitnodigt, maar waarom laat je haar alleen in het donker over straat gaan?” Komt Anita, Jozefs moeder geïrriteerd binnen. Maria volgt haar stilletjes. “Heb je al wat gegeten, meissie?” vraagt ze, haar ogen zoekend naar die van haar schoondochter. “Oh, ik heb geen honger”, probeert Maria, maar Anita staat erop dat ze wat mee eet. “Je gaat bij mij niet zonder eten het huis uit. Maakt niet uit hoe moe ik ben: als er iemand op bezoek is, kook ik voor ze.” Hierop klinkt een zeurderig geluid van Jozefs kant, en Maria moet lachen. “Dankjewel”, zegt ze zachtjes. Anita verdwijnt de keuken in en snel haalt Maria haar tas tevoorschijn. “Waarom duurde het zolang voordat je hier was?” zegt Jozef, als Maria naast hem is komen zitten, en hij geeft haar een kus. “Ja, sorry, het duurde allemaal wat langer want bijna alle ClearBlue zwangerschapstesten waren uitverkocht.” Ze zucht. “Ze zeiden al aan de kassa. ‘Tja, dat heb je wanneer er een stroomstoring is geweest, dan gaan mensen op een andere manier hun avond invullen. En een maandje later beginnen de problemen.’ Hoe dan ook: ik moest naar een andere drogisterij om een zwangerschapstest te kopen.” Jozef knikt begripvol en geeft haar een flesje water. “Ik dacht: dit gaat beter met een volle blaas. Dus alsjeblieft, drink deze maar leeg.”

Nadat Maria haar bord leeg heeft, is het zover om de test te nemen. Ondanks dat Jozef probeerde duidelijk te maken dat het vrijwel onmogelijk is om zwanger te zijn, bleef Maria aandringen dat ze samen met Jozef opnieuw een test wil uitvoeren. “Kijk jij maar”, zegt Maria zenuwachtig. De trilling in haar stem is goed hoorbaar. “Ik durf niet te kijken.” Jozef buigt zich langzaam over de zwangerschapstest heen. Hij kan alleen maar staren naar het display. “En, lag het aan de test? Die ander was natuurlijk zo goedkoop. Dat is eigenlijk niet te vertrouwen”, ratelt Maria door, maar stopt als ze merkt dat Jozef nog steeds niks heeft gezegd. Langzaam draait hij zich om zoekend naar oogcontact, terwijl hij stamelt: “M.. Maria.. Je bent echt zwanger.”

Bekijk hier het uploadrooster voor de volgende hoofdstukken