“Tja, dan zal je even een afspraak moeten maken bij de dokter”, zegt m’n moeder als ik m’n klacht aan haar uitleg. Ik antwoord niet, maar het gezicht dat ik trek, spreekt boekdelen. “Ik heb zo geen zin om naar de dokter te gaan”, grom ik. Toch bereid ik me maar weer geestelijk voor op een telefoontje naar de huisartsenpraktijk.
Ik denk dat het niemands hobby is en ook niemands hobby zal worden: naar de dokter gaan. Een voordeel is dat je er (hopelijk) gelukkig niet elke week heen hoeft.
Ik vind het erheen bellen alleen al vreselijk om te doen. Ik ben nooit echt een ster geweest in het plegen van telefoontjes. De druk die ik mezelf opleg om alles zonder stotteren te vertellen, is te hoog. Gelukkig gaat dit sinds een jaar of twee een stuk soepeler. Toch blijft ook bellen geen hobby van me.
Daarnaast is de sfeer en de geur die er hangt in dokterspraktijken altijd zo bedompt. Niet dat ze daar iets aan kunnen doen, maar dit helpt gewoon niet zo mee. Van die kasten vol met foldertjes als “schaamluis” of “angststoornis.” Je zou bijna een angstaanval krijgen van al die enge ziektes die de foldertjes beschrijven. Maar ja, je moet toch wat tijdens het wachten? Als 22-jarige in de kinderhoek gaan spelen komt ook zo vreemd over. En je wilt ook niet de verslaafde puber-rol in duiken door steeds op je smartphone te kijken. Al denk ik dat tegenwoordig niet alleen jongeren veel tijd online besteden.
Aanstelleritis
Ik ga bijna nooit naar de dokter. Maar als ik ga: dan is er ook iets mis met me. Wanneer ik klachten heb, dan kijk ik het eerst nog even minimaal twee weken aan, voordat ik actie onderneem. Helaas zijn er mensen die niet op deze manier in elkaar zitten, en voor elk wissewasje bij de dokter op de stoep staan. Dit zorgt ervoor dat ik bij de dokter meerdere keren werd behandeld alsof ik me aanstelde, terwijl ik al meer dan twee maanden met m’n klacht rondliep.
“Ik heb nu al meer dan acht weken ontstoken oren, en ik heb er alles aan gedaan om ze schoon te maken en de ontsteking te remmen.”
Vervolgens heeft deze beste dokter in opleiding me met lege handen naar huis gestuurd, maar me het advies meegegeven om m’n oorbellen uit m’n drie maanden jonge gaatjes te halen en er vijf minuten met de douchekop op te spuiten.
Ik kreeg hierna m’n oorbellen niet meer in m’n oren. Er ontstaat paniek, want ik ben bang dat de gaatjes dichtgroeien als ik stop met het dragen van oorbellen. En m’n moeder moet terwijl ik het uitgil en jammer van de pijn, mijn oorbellen weer door m’n ontstoken gaatjes heen prikken.
Als ik al meer dan acht weken met ontstoken, rode, gloeiende en opgezwollen oorlellen rondloop, verwacht ik op z’n minst een crème te krijgen die helpt. Maar nee, deze mevrouw zegt dat het wel meevalt. “Je maakt het gewoon niet goed schoon en draagt de verkeerde oorbellen. Het gaat vanzelf wel weer over.”
Zucht.
Google is je vriend
Ik ben ook een keer naar de dokter gegaan voor een klacht waarvan ik niet wist wat het was. Deze man, toevallig ook een dokter in opleiding, luisterde zo eens naar m’n verhaal en keek het eens aan om vervolgens op Google te gaan zoeken naar het antwoord.
*opent Google afbeeldingen* “Ik zie het al, dit is waar je last van hebt.”
Oké, maar dat betekent dat ik dus ook makkelijk had kunnen zoeken op internet naar mijn klacht.
Ook zijn advies heeft niet geholpen.
Eigen dokter
Wat ik van deze twee doktersbezoekjes heb geleerd is dat ik alleen nog maar m’n eigen dokter wil. Niks tegen dokters in opleiding, hoor. Ik doe het je niet na. Maar ik trof het gewoon niet met deze twee beginnende dokters.
Het nadeel is dat ik nu nog minder naar de dokter ga dan voorheen. Wanneer ik klachten heb, blijf ik ermee lopen in de hoop dat het vanzelf over gaat. Ik zoek de symptomen op en ga zelf doktertje spelen. Alleen maar om niet die afspraak te hoeven maken. En dit heeft gevolgen…
Als je te lang met iets blijft lopen, dan wordt het des te moeilijker om van de klacht af te komen. In tegenstelling tot wanneer je er vroeg bij bent.
Door mijn ongelukkige ervaringen met de dokter, heb ik hier helaas last van.
En nu hoef je je geen zorgen om me te maken. Ik ben (voor zover ik weet) kerngezond. Hier en daar wat krakkemikkig, maar verder voel ik me helemaal prima.
Mijn advies:
Ga naar de dokter als je last houdt van iets. Wanneer ze doen alsof je je aanstelt, er wat van zeggen. En altijd in je achterhoofd houden dat jouw gezondheid voor alles gaat. Want je kunt wel niet naar de dokter willen, maar als je te lang wacht, krijg je misschien ooit wel spijt.
Mijn Eigen Wereldje 