Vrijdagochtend om elf uur zat ik in de auto op weg naar België. Weken lang heb ik me erop verheugd: ik mag de Koreaanse band The Rose live zien. 

Volgens mij was ik nog nooit eerder in Brussel geweest. Wat ik merkte is dat je als Nederlander die geen woord Frans kent, je een zielig eindje mens bent. Om drie uur moest iedereen een nummertje hebben opgehaald bij de voordeur van La Madeleine (de concertzaal) zodat je later op de dag een polsbandje kon halen. Met die polsbandjes sta je in de volgorde van de nummertjes en kan uiteindelijk iedereen zonder te dringen naar binnen. Helaas was bijna niks te begrijpen omdat iedereen Frans sprak en ze geen Nederlands of Engels konden. Dit zorgde ook voor miscommunicatie bij het ophalen van de polsbandjes en het wachten tot de deur open ging.
Gelukkig stond er voor ons in de rij een Engels meisje die al vijf jaar in België woont. Zij heeft uiteindelijk alles van het Frans naar Engels vertaald voor ons. Hier hadden we echt mazzel mee. Zonder haar was de dag toch een stuk lastiger geworden.
Door alle miscommunicatie hadden we uiteindelijk maar een kwartier om te eten. We hebben heel lang moeten wachten en in een rij moeten staan.
Wat ik wel heel leuk vond, was dat iedereen gratis merchandise kreeg. Dit was dan iets wat ik wel goed geregeld, vond ik. Ook was er een verassing geregeld voor de Sammy, de leadzanger. Die was namelijk jarig.

Sammy: “Dit is wel de beste verjaardag die ik ooit heb gehad. Wat gaaf!”

Om half acht gingen dan eindelijk de deuren open en mochten we naar binnen. Het leger en de politie heeft ons naar binnen begeleid (iets wat je in Nederland dus niet zo snel zal tegenkomen).
Voordat het concert begon, heeft het publiek van zo’n 800 man keihard mee staan blèren met Shape Of You van Ed Sheeran. The Rose was het podium nog niet op, of de sfeer was al gezet.

The Rose was oprecht in shock dat er zoveel mensen waren en dat ze zoveel geluid konden maken. Dit vond ik hartverwarmend. De band bestaat nog niet zo lang en zijn dus niet super bekend. Dat ze nu kunnen optreden voor zo’n 700 á 800 man, is voor hun een big deal.
Het communiceren met de bandleden was erg leuk. Twee van de vier leden kunnen vloeiend Engels, dus praten ging al snel. Na een paar liedjes hielden ze even een korte pauze om wat met het publiek te praten.
Wat ik ook erg schattig vond, was dat Sammy op een gegeven moment z’n tekst vergat tijdens het zingen van Thinking Out Loud van Ed Sheeran.

De avond vloog voorbij. Het publiek zong met ieder liedje mee. Zelfs de Koreaanse covers die ze deden, zong iedereen goed mee. Op een gegeven moment zei gitarist en zanger Leo:

“Konden we nou maar de tijd stil zetten.”

Ik heb super genoten van het concert. Omdat de zaal klein was, was het een hele intieme ervaring. Je had veel interactie met de band. The Rose zijn geweldig. Ze hebben erg veel humor en super veel talent.
Hopelijk komen ze ook een keertje naar Nederland. Dan ga ik weer!

Wil je de sfeer ook proeven? Deze filmpjes zijn gemaakt door de vriend waarmee ik naar het concert ben gegaan!