“Maar wat had je in gedachten dan qua knippen?”, vraagt m’n kapster aan me terwijl ik in de kappersstoel zit, de cape al om. “Ja”, antwoord ik. “Ik weet eigenlijk niet wat de stappen zijn bij het lang laten groeien van kort haar.” “We kunnen wel een bruine spoeling doen?” En zo gezegd, zo gedaan. Een uurtje later heb ik afscheid genomen van m’n felle kleurtjes en liep ik weer met een bruin koppie rond.
Het was eigenlijk een impuls om m’n haar te verven zaterdag. Hoewel het misschien vroeger of later wel had gebeurd en in de lijn der verwachting lag, was het toch een spontane actie om m’n haar weer bruin te laten verven.
Als het kon, dan had ik nog steeds met een regenbooghoofd rondgelopen, maar helaas ging het verven me de laatste maanden wat minder soepel af. Sinds ik roze ging, begon m’n hoofdhuid steeds meer te jeuken na het verven. “Het zal wel aan deze pigment liggen:” dacht ik, en ik zette me er overheen. Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden… Toch?
Omdat ik m’n roze haar in verband met het snelle vervagen bijna elke week moest verven, werd m’n hoofdhuid er niet beter op. En toen ik besloot om paars te gaan, werd het alleen nog maar erger. Buiten het feit dat deze kleur na één wasbeurt blauw werd, (Ik weet nog steeds niet hoe dit kon, maar het was een ramp) werd de jeuk steeds erger.
Ik heb wel eens mensen horen zeggen dat jeuk erger is dan pijn. Voorheen geloofde ik dat niet, maar nu ben ik het wel met ze eens geworden. Na het voor de zoveelste keer vervagen van de paars, was ik klaar met die kleur en besloot een test op mezelf uit te voeren. Van alle kleuren die ik tot nu toe heb geprobeerd in de afgelopen twee jaar, waren roze en blauw m’n favoriet. Omdat ik van blauw nooit last had, wilde ik graag kijken of ik hier nu wel tegen kan. Daarom verfde ik de ene kant van m’n hoofd roze en de andere kant blauw, zodat ik kon vergelijken welke kant meer zou jeuken. (Ook wilde ik altijd al een keer half om half gaan, dus waarom niet nu?)
Het leidde helaas tot een grote teleurstelling, want ik had aan beide kanten evenveel (ondraaglijke) jeuk. De jeuk was zelfs zo erg dat ik niet meer met m’n (scherpe) nagels m’n hoofdhuid wilde bezeren en dus maar met m’n knokkels besloot te krabben. Dit leidde tot blauwe en roze knokkels. Niet echt de stijl waarvoor ik ga.
Conclusie: ik ben helaas allergisch geworden voor regenboog haarverf.
Maar Renee zou Renee niet zijn als ze niet een uitweg probeerde te verzinnen. Ik vond het vreselijk dat ik niet meer met een gekleurd koppie kan rondlopen nu. Het liefste zou ik nog 50 andere kleuren hebben uitgeprobeerd. Niet om gemeen over te komen, maar ik vind bruin haar zo saai. Ik vind dat het niet is wie ik ben. Ik houd er juist van om me te uiten in m’n felle haarkleuren en als ik allergisch ben, gaat dat niet meer.
Ik zit naast dit haarverf probleem al een tijdje te twijfelen of ik m’n haar weer een stuk zal laten groeien. Niet tot aan m’n navel, hoor. Ik ga niet weer zo lang als dat ik het vroeger altijd had. Dat vind ik trouwens alleen maar vervelend en onnodig veel werk.
Omdat m’n hoofdhuid gaat protesteren tegen de haarverf heb ik daarom besloten om m’n haar tot ongeveer schouderlengte (waarschijnlijk iets korter) te laten groeien. Met haar van die lengte is het makkelijk om een dip dye te nemen en het voordeel hiervan is dat het m’n hoofdhuid niet aanraakt. Hierdoor kan ik dus toch nog wat kleur in m’n haar hebben zonder gek te worden van de jeuk. Ik hoef dus (hopelijk) nog niet helemaal afscheid te nemen van mijn kleurrijke haar.
Om ervoor te zorgen dat ik niet een lelijke vervaagde uitgroei heb die aan de ene kant blauw en de andere kant roze is, is een bruine kleurspoeling nu een goede oplossing. Hierdoor kan ik m’n haar laten groeien zonder dat het er onverzorgd uit gaat zijn.
Dus… Renee is weer een natuurlijke haarkleur… voor nu dan tenminste.
Mocht je je trouwens afvragen wat mijn natuurlijke haarkleur is. Hier is een foto:
P.S. M’n haar is nu nog erg donker, maar wordt na een paar wasbeurten wat lichter.
Mijn Eigen Wereldje 