“Ik heb je nog nooit zo gezien”, zegt de vriend waarmee ik naar het concert ging. “Ik verzeker je dat het tranen van blijdschap waren”, antwoord ik. “Ik was gewoon zo gelukkig dat ik ze eindelijk live kon zien. Elke keer dat ik besefte dat het echt was en geen droom, begon ik weer met huilen.” Iemand die me de hele avond wilde knijpen om te verzekeren dat ik niet droomde, hoefde ik niet te hebben. De pijn in m’n knieën en voeten van de hele dag staan en wachten, was genoeg om te merken dat dit echt was. Maar ik vond het niet erg: ik kon ein-de-lijk GOT7 live zien optreden.

Vanaf 2015 klinken liedjes als “Girls Girls Girls” en “Stop, Stop It” door het huis. Mijn liefde voor de Koreaanse boy group GOT7 begon toen ik voor het eerst de videoclip van “Just Right” zag en hoorde. Sindsdien ben ik verkocht aan deze zeven geweldige, grappige en lieve jongens. Mijn droom was vanaf toen ook om ze een keer live te zien. Maar of deze droom ook ooit werkelijkheid zou worden, geloofde ik nooit. Toen ik dan ook te horen kreeg dat ze in Europa zouden gaan touren, ging ik uit m’n dak. Ik heb door heel veel geluk een pre-sale code kunnen bemachtigen en met behulp van een vriend twee staanplaatsen kunnen krijgen. Omdat ze helaas niet naar Nederland kwamen, hebben we besloten naar Parijs te gaan en er meteen een lang weekend weg van te maken.

Het concert gebouw in Parijs Le Zénith ligt in Parc de la Villette, een groot park waar kunst en cultuur samenkomen. Hier zouden om twaalf uur ’s middag polsbandjes met nummers worden uitgedeeld zodat je op die volgorde ’s avonds naar binnen kon. Echter werd ons om tien uur toen we daar daar aankwamen in gebrekkig Engels verteld dat mensen nummers zijn gaan uitdelen (door deze op iemands hand te schrijven) en dat de venue zelf dit heeft stop gezet. Mensen zonder een nummer, mochten niet in de rij staan. Uiteindelijk is het ons gelukt om wel in de rij te staan (hoe weten we nog steeds niet). Mensen waren om twee uur ’s nachts al in de rij gaan staan om een nummertje te ontvangen die eigenlijk niet officieel waren, maar door fans waren geregeld. Dit terwijl MyMusicTaste, de organisatie die GOT7 naar Europa heeft kunnen halen, van tevoren heeft aangegeven dat je niet te vroeg daar mocht zijn om op een bandje te wachten en dat je zou worden weggestuurd.
Iedereen van MyMusicTaste schreeuwde wat anders in het Frans en spraken amper Engels. Als je liet merken dat je ze niet verstond, gingen ze nog harder schreeuwen. Uiteindelijk heb ik maar keihard terug geschreeuwd naar ze dat in het Engels moesten uitleggen. Dit deden ze daarna een klein beetje.
Tijdens het wachten ontvingen we wat steun van twee Koreaanse meisjes, die ook naar Parijs waren gekomen voor het concert. Zij spraken nog minder Engels dan wij en verstonden geen Frans. Ze waren wel blij dat we steeds probeerden uit te leggen wat de organisatie zei. En omdat ik een paar woordjes Koreaans ken, kon ik hun ook een klein beetje verstaan. We kregen koekjes en kauwgom van ze en bewogen hun waaiers naar ons toe om ons wat meer te verkoelen in de 27 graden. We hebben onze bandjes pas eindelijk om kwart voor drie ’s middags gekregen.
Ook het naar binnen komen was stressvol. We moesten om vier uur weer in de rij gaan staan om te wachten op de deuren die om half zeven open gingen. Voor het controleren van de kaartjes en de tassen stond niemand in de rij en toen de hekken dus eenmaal open gingen, werd je bijna omver geduwd door alle Fransen. Dit vond ik echt wel een van de minst prettige ervaringen van de dag. Toen we eindelijk door de tassencontrole waren, werd ons duidelijk waar die papieren bandjes voor waren. Iedereen moest voor de ingang in de rij gaan staan en de nummers werden in het Frans en Engels omgeroepen. Omdat er meerdere rijen waren, wisten we niet waar we heen moesten. Maar -en daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor- een van de Koreaanse meisjes kwam naar ons toe rennen en seinde dat we haar moesten volgen. Hierdoor konden we razendsnel naar binnen.

Eenmaal binnen was het wachten tot de mensen met een zitplaats ook compleet waren. GOT7 trapte af met ‘Hard Carry‘, waarom “skyway” en “OUT” volgden. Tussendoor hielden ze steeds een kort praatje dat van Koreaans naar Frans werd vertaald door een tolk. Helaas is mijn Koreaans zo gelimiteerd dat ik maar weinig woorden kon oppikken en aan Frans had ik ook niet veel. Toch vond ik het wel heel fijn dat ze veel tijd namen voor interactie met het publiek. Ik stond redelijk vooraan dus ik heb veel van ze kunnen zien en ze ook van dichtbij kunnen zien. De main zanger Youngjae had problemen met z’n oortjes en kon zichzelf dus amper horen. Toch vond ik dat hij het super goed deed. Het is namelijk moeilijk om in de maat te zingen als je jezelf niet hoort, zeker als je zoveel moet zingen als hij. Alle zeven waren ze trouwens heel zuiver, ook tijdens het dansen en springen dat ze doen. En dat ze zich staande konden houden met de enorme hitte binnen de arena, was al helemaal knap. Op een gegeven moment werd er namelijk water uitgedeeld door de staff, omdat mensen flauw begonnen te vallen.

Wat ik ook geweldig vond aan het concert was dat ze “solo” optredens deden. De groep werd verdeeld in twee duo’s en één trio die samen een apart liedje deden die niet op de cd’s staan. Dit vond ik erg gaaf!
Het licht, geluid en de attributen op het podium waren erg mooi en professioneel. Ik vond het heel goed op elkaar afgestemd en het paste precies bij de uitstraling van GOT7.
Hoewel de meeste artiesten als laatste liedje van een concert een ballad kiezen, koos GOT7 voor “Go higher” een liedje waarbij iedereen uit z’n dak ging. Hierdoor kon iedereen nog één keer dansen en springen en verlieten we de arena niet met een verdrietig maar juist feestelijk gevoel.

Ik ben verdrietig nu dat het voorbij is. Het was een geweldige avond. Een avond die alle stress en al het gezeur in de ochtend en middag weer goed maakt. Wel hoop ik dat MyMusicTaste de organisatie binnen Franstalige landen wat verbeterd. Deze problemen heb ik namelijk al een keer eerder meegemaakt in Brussel.
Ik hoop hoe dan ook zo erg dat ze nog een keer terug komen naar Europa, en dan hopelijk naar Nederland, zodat ik ze nog een keer kan zien. Het was namelijk een avond om nooit meer te vergeten!

Benieuwd naar het concert?
Bekijk hier de filmpjes die m’n vriend heeft gemaakt.