Jaren op rij wordt The Passion, Jezus’ lijdensverhaal vertaalt naar het heden uitgezonden. Elk jaar andere artiesten, andere liedjes en een andere stad. The Passion 2019 was in Dordrecht, en ik was er samen met gemeenteleden bij als processieloper.
Ik heb altijd al een keertje The Passion van dichtbij willen maken. Toen het idee ter sprake kwam om met een groepje uit de gemeente mee te lopen als processieloper, was ik dan ook meteen van de partij.
Vanaf half zeven was er inloop om te verzamelen bij het Energiehuis in Dordrecht. We hadden als groep besloten om het eerste stukje met de auto te gaan en voor het laatste stukje de bus te pakken. Vanaf Weeskinderendijk stapten we rond 18.00 uur op bus 10 die naar Energiehuis zou gaan. Overal op de borden was aangegeven dat de bussen vanaf 19.00 uur stopten met rijden. Alleen toen we eenmaal in de bus zaten, kwamen we er onderweg achter dat de politie de route al had afgezet. Door een miscommunicatie was de route al vanaf 18.00 uur afgesloten in plaats van 19.00 uur. De bus zat voor 99 procent vol met processielopers, en we hadden erg te doen met onze chauffeur, die aardig pissig was. De man was, tot ons geluk, heel erg aardig en bracht ons via een andere route toch nog naar het Energiehuis. We hebben hem dan ook met z’n allen hartelijk bedankt en fijne Paasdagen gewenst.
Bij het Energiehuis moesten we een polsbandje ophalen. Dit bandje zorgde ervoor dat we werden toegelaten op het terrein en in de stoet. Ook kregen we van het Leger Des Heils een belegd bolletje en een kopje tomatensoep. Rond 19:00 uur verzamelden we in de bioscoopzalen van Kinepolis om onze instructies te ontvangen. Deze werden op het scherm geprojecteerd.
Na de instructievideo en een korte plaspauze was het dan tijd om te verzamelen als stoet. We hadden het echt getroffen met het weer. Het was aangenaam warm en -ook niet geheel onbelangrijk- droog. Toen het kruis voor het eerst werd opgetild, ging er een applaus en gejuich rond. Het was echt een heel indrukwekkend en mooi gezicht. Ik heb natuurlijk al jaren het kruis op tv gezien, maar in het echt is ‘ie nog tien keer mooier en groter. Ik heb me er eigenlijk de hele avond over verbaasd hoe mooi dat kruis is.
De route van de processielopers was zo’n 2,5 kilometer lang en liep -uiteraard- door de straten van Dordrecht. Overal voor de ramen en op balkons zag je mensen zwaaien of filmen met hun telefoons. Het moet voor hen ook een indrukwekkend gezicht zijn geweest: zo’n enorme stoet van 1200 mensen die een lichtgevend kruis van 252 kilo volgen.
We liepen niet echt hard, maar dit is ook logisch. Degenen die het kruis droegen, konden natuurlijk niet zo snel. Het is niet niks, zo’n ding van honderden kilo’s op je schouder. Aan het begin heb ik aardig wat per ongeluk op enkels gestapt. Het was lastig om een tempo te vinden. Later werd dit minder.
Om ervoor te zorgen dat we op het juiste moment met het kruis binnenkwamen, moesten we soms even stoppen en wachten. Tijdens het wachten gingen de gesprekken van mensen gewoon verder en sommigen besloten opwekkingsliederen te gaan zingen. De sfeer in de stoet was gezellig en saamhorig.
Op een gegeven moment konden we de kerktoren al zien. Vanaf zo’n grote afstand viel de kwaliteit van het licht en geluid al op. Toen we uiteindelijk bijna bij het podium waren, heb ik met open mond gelopen. Boven ons zag je camera’s aan kabels over ons hoofd heen voortbewegen. De bas tonen van de muziek voelde je trillen in je borstkas. Het licht verspreidde zich en bewoog op de maat van de muziek. Het was bizar om mee te maken. De kwaliteit van de productie is gewoon gigantisch. Zelfs voor iemand die een beetje bekend is in de media- en productiewereld, was dit gewoon bizar om te zien.
Omdat we pas aan het einde van de avond echt aankomen bij het spektakel, hebben we maar weinig van The Passion zelf gezien. Wat ik wel gaaf vond, is dat ik op een gegeven moment zo’n twintig meter bij Edsilia Rombley, Maria, vandaan stond.
Ik vond het gewoon heel gaaf om The Passion een keer van deze kant mee te maken. Ik zou eigenlijk ook een keer als publiek willen staan, omdat je als processieloper natuurlijk niet het volledige evenement meemaakt.
Ik heb vanmiddag de avond nog teruggekeken op tv om te zien hoe de rest verliep. Ik ben helaas niet te vinden in het publiek. De filmcamera’s hebben me ontlopen. Op een foto ben ik wel gespot, trouwens!
Nou was dit natuurlijk niet het doel van de avond. Ik liep gisteravond mee om weer een beetje dichterbij m’n geloof te komen. Dit omdat geloven nog altijd lastig is voor me.
Ik vond dit jaar The Passion een gigantisch goede cast hebben. Edwin Jonker, Jezus, was echt heel goed. Ik vond dat het door hem vooral een hele emotionele Passion was. Ook heb ik diep respect voor Edsilia Rombley die als enige al haar liedjes live moest opvoeren -andere stukken van Jezus en Judas zijn al van tevoren opgenomen.-
Ik vond Judas ook geweldig. Vooral het liedje Wen Er Maar Aan was echt heel gaaf. De tekst kwam echt als een klap binnen. En ik mag Breng Me Naar Het Water niet vergeten. Dit liedje heb ik altijd al mooi gevonden en heb ik dus ook keihard mee staan blèren. Dit resulteerde nog in een mevrouw die verbaasd was dat ik het liedje volledig uit m’n hoofd kende. Sorry, ik ben een tweede generatie Marco Borsato-fan. Daar geef ik m’n moeder de schuld van.
Ik heb gisteravond -en vandaag tijdens het terugkijken- enorm genoten. Het was een hele indrukwekkende en bijzondere avond. Ik hoop het ooit nog een keertje mee te mogen maken!
Benieuwd naar hoe het was gisteren? In deze afspeellijst zijn de liedjes te horen en te zien!
Mijn Eigen Wereldje 