“Zullen we gaan?” de zon brandt op m’n gezicht en ondanks dat ik een zonnebril draag, knijp ik met m’n ogen. M’n k-pop vriend kijkt me vragend aan, benieuwd naar wat ik ga zeggen. Ik knik hevig: “Ja, laten we het proberen! We zijn niet voor niks naar Londen gekomen.” Voordat ik m’n zin kan afmaken, heeft één van de Nederlandse meisjes waarmee we aan de praat waren geraakt, al op Twitter naar kaartjes gezocht. Het staat vast, we gaan kijken of we nog een avond kunnen. De mensen voor ons in de rij bewegen weer groepje voor groepje een paar stappen naar voren. We waren eigenlijk eerst van plan om zondag alleen naar de BTS Pop up store op 89 1/2 Worship Street te gaan. M’n hartje begint sneller te kloppen bij de gedachte dat we het concert van gisteren, waar we zo genoten, vandaag weer mogen zien.

IMG-20190602-WA0026

28 mei tot en met 3 juni was er in Londen een speciale BTS Pop up store open waar je merchandise kon kopen en foto’s kon maken. De merchandise die ze daar verkochten was van een volledig ander collectie dan die van Wembley, en hierdoor wilden we graag een kijkje nemen.

Nu kwamen we zaterdag op de dag van het eerste concert al aardig wat Nederlanders tegen. Telkens hoor je al lopend wat zinnen Nederlands uit de menigte vandaan komen. Wat we wel leuk vonden, was dat we zondag in de rij voor de Pop up store omringt waren door Nederlanders. Dit maakte het makkelijk voor ons om gezellig te kletsen. Er werd ons verteld dat het nog wel twee uur zou duren voordat we binnen waren, dus we hadden tijd genoeg. De meiden waren net zoals wij zaterdag naar het concert gegaan en gingen de tweede avond weer. Toen we vertelden dat we alleen voor zaterdag kaartjes hadden, en vertelden dat we graag nog een keer hadden willen gaan, zeiden ze: “Je weet dat er nog genoeg mensen online smeken of iemand ze van kaartjes wil verlossen, toch?”
Wat er namelijk gebeurd was, was dat Ticketmaster besloot om na de officiële kaartenverkoop nog meer kaartjes vrij te geven. Doorverkopers die rijen met kaarten hadden opgekocht om ze door te verkopen, bleven hierdoor met kaarten zitten. Want zeg nou zelf: als je aan kaarten kunt komen, ga je eerder naar een verkoper die te vertrouwen is. Wat wel al scheelt is dat de meeste kaarten voor dit concert niet digitaal waren. Dit maakt het moeilijker om ze te vervalsen.

En dus kregen we zondagmiddag om half drie spontaan het idee om kaarten proberen te bemachtigen voor het concert dat diezelfde avond nog zou plaatsvinden. We waren geen van beiden voorbereid en hadden zelfs een rugzak bij ons, die verboden zijn in Wembley. Ook hadden we suf onze ARMY Bombs in onze hotelkamer gelaten en was het te ver weg om heen en weer te reizen.

We hadden via Twitter contact met een Spaans meisje die graag haar twee kaarten wilde verkopen. We hadden om half vijf -wanneer de deuren open gaan- afgesproken om de kaarten bij haar af te rekenen. Hierna zouden we snel onze rugzak ergens afleveren en snel naar binnen gaan. Het was al half zes, en door de drukte van de mensen die allemaal 4G gebruiken, was er bij Wembley geen service. Berichtjes sturen kon dus niet meer en we hadden geen idee hoe deze persoon eruit zag. Om zes uur begon ik toch wel heel nerveus te worden en de hoop op te geven. Ze had ons gewoon in de steek gelaten.

Boos en teleurgesteld dat we onze halve dag voor niks hiervoor hebben opgeofferd, liepen we maar weer richting het metrostation. Totdat m’n k-pop vriend een man met een bord in de menigte spotte: “Two BTS tickets, now 30% off.” Het handschrift was slordig en de man straalde alles behalve ‘eerlijke handel’ uit. Hij viel op in de menigte. Niet alleen door z’n bord, maar omdat hij eruit zag als iemand die absoluut geen fan is van BTS. Hij had enkel kaartjes om ze door te verkopen, en wij waren klaar om met hem te onderhandelen. Na wat met deze man te hebben gepraat, vroegen we hem of hij op ons wilde wachten terwijl wij geld opnamen bij een ATM. We hebben de kaartjes goed mogen bekijken en mogen voelen of ze wel echt waren, maar toch was ik even extreem zenuwachtig en bang dat ze nep zouden zijn.

En daar liepen we dan, net als de dag daarvoor, de grote trappen van Wembley weer op. Ik had zenuwachtige kriebel in m’n buik die je ook hebt als je voor de tweede keer achter elkaar de achtbaan instapt. Je weet wat je moet verwachten, en toch ben je zenuwachtig.

De kaarten voor zondag waren helemaal bovenin, wat ons zorgen baarde, want we hebben allebei hoogtevrees. Zaterdag zeiden we voor het concert nog toevallig tegen elkaar: “Wow, als je bovenin zit, zit je ook stijl. Dat lijkt me maar niks.” Juist om erachter te komen dat we een dag later daar echt zouden gaan zitten. Het voelde alsof we duizend roltrappen op moesten, en de auto’s bleven maar kleiner worden.
Toen we eenmaal zaten, viel de hoogte wel mee. Ik kon er redelijk snel aan wennen. Ook was dat niet het meeste van mijn zorgen. Ik was vooral heel erg opgelucht dat we zojuist naar binnen waren gekomen en dat de kaartjes echt waren.

Ik kon de tweede avond eerlijk gezegd maar slecht in het concert komen. Het halve concert voelde namelijk alsof ik droomde. Ik had een reality check nodig, en kon daarom pas aan het einde meer genieten. Het was natuurlijk zo spontaan en impulsief dat we opeens gingen, dat ik me er niet op voor had kunnen bereiden. Toch heb ik weer net zo staan dansen als de eerste avond. Omdat we onze ARMY Bombs niet bij ons hadden, hebben we extra kunnen genieten van de gekleurde lichten om ons heen, die soms naar regenboogkleuren veranderden. IMG-20190603-WA0074

Ook heb ik de tweede avond nog keihard gelachen om een zonnebril van RM die door een iets te harde hoofdbeweging van z’n gezicht, zo in SUGA’s haar terecht kwam. Dit was weer echt typisch iets voor RM, en daarom kon ik ook niet meer stoppen met lachen.
Hoe m’n stem het de tweede avond nog vol had gehouden, is me nog steeds niet duidelijk. Ik had de eerste avond namelijk zo hard gegild en gezongen, dat ik al bijna geen stem meer over had. M’n stem is nu dan ook, een paar dagen later, nog steeds niet zoals het moet.

Het publiek was de tweede avond iets minder enthousiast dan de eerste avond. Wel merkte ik dat ze deze keer iets meer fanchants deden. Helaas zat er naast ons een stel dat de hele tijd respectloos erdoorheen ging lachen en zelfs andere namen ging roepen.
Het licht en geluid en de show zelf was net als de eerste avond weer bizar goed. Je krijgt bij BTS gewoon zo erg waar voor je geld.

Wat ik ook knap vond van mezelf, was dat ik deze keer niet ging huilen tijdens Epiphany. Ik had even hoop dat ik het de hele avond droog zou houden, totdat ik voor de encore opeens op het scherm las: “ARMY, we willen BTS verrassen door voor het allerlaatste liedje met z’n allen Young Forever te zingen. Houd het geheim en als we ARMY SING laten zien, mag je gaan zingen.”

Toen BTS plotseling een andere melodie hoorden, stonden ze even stijf van de stress. Je zag de horror in hun ogen en wist meteen wat ze dachten: “Er gaat iets fout, dit moeten we niet zingen… moeten we gaan improviseren nu?” Maar toen we begonnen te zingen en ze de songtekst op het scherm zagen verschijnen, werden ze emotioneel. Jungkook en Jimin begonnen keihard te huilen van ontroering en ook J-hope moest een traantje wegvegen. V en Jin kregen rode ogen en Suga en RM wisten niet goed hoe ze moesten reageren. Overal hoorde je gesnik en ook ik huilde hard mee (dit is op het filmpje dat m’n vriend maakte ook goed te horen). De saamhorigheid was zo mooi op dat moment. Ik snap ook helemaal dat ze emotioneel werden. Ze hadden nooit durven dromen dat ze ooit zo groot zouden zijn dat ze twee keer Wembley zouden uitverkopen. En als je dan uit het niets 90.000 man jouw liedje hoort zingen, terwijl ze niet eens jouw moedertaal goed kunnen, dan snap ik dat je vol schiet. Dit bewijst maar weer dat het niet uitmaakt welke taal je spreekt, muziek is muziek.
Door deze verrassing voor BTS werd het laatste liedje ook een stuk emotioneler. En ook na de vuurwerkshow zag je mensen elkaar omhelzen en samen huilen.

Het was een hele mooie afsluiting van twee hele mooie avonden. De concerten hadden beiden een andere sfeer. Tijdens het eerste concert was de sfeer feestelijk en bij het tweede concert kon je goed de emoties voelen.

Ik had nooit durven dromen dat ik ze twee keer achter elkaar zou zien. Dit is zonder twijfel een van de beste weekenden van m’n leven. Ik heb genoten en ik denk dat het nog lang duurt voordat ik uit die after concert sleur kom. Gelukkig heb ik genoeg foto’s en video’s om na te genieten! En een herinnering die ik niet zo snel meer zal vergeten.

Bekijk hier de video’s die m’n k-pop vriend heeft gemaakt.