Het is weer tijd voor een nieuwe haar-update. Dit is inmiddels mijn tiende blogstuk die ik aan mijn haar toewijd. Je zou bijna gaan denken dat het niet echt meer iets nieuws is dat ik m’n haar verander. Toch is de stap die ik vandaag heb gezet, best wel groot. Ik heb namelijk besloten om al m’n haar af te knippen/scheren.

“Renee, je hebt letterlijk een maand geleden aangekondigd dat je fel groen haar hebt, waarom knip je het nu weer af?”

Tja, hele goede en terechte vraag, natuurlijk. Felgroene Renee bestaat inderdaad nog niet zo lang, en ik kan me heel goed voorstellen dat mensen het zonde vinden van alle handelingen en haar producten. Toch heb ik besloten m’n haar tot aan mijn uitgroei af te laten knippen en weer (hopelijk tijdelijk) helemaal eau de naturel te gaan. En hier heb ik verschillende redenen voor…

Mijn fascinatie met kort haar

Ik heb eigenlijk al jaren bewondering voor jonge vrouwen met kort haar. Ze stralen gewoon kracht en moed uit. Daarnaast is het zo, dat je als jong meisje al een bepaald schoonheidsbeeld wordt aangepraat. Vrouwen moeten mooi lang, zacht en glanzend haar hebben: dit zie je in zo’n beetje iedere media-uiting. Kort haar, dat is voor jongetjes. En als er een tondeuse aan je kapsel te pas komt, dan gaan dingen als seksuele voorkeur en geruchten over mogelijke aandoeningen opeens meespelen.
Want vrouwen die vrijwillig met gemillimeterd haar rondlopen, dat hoort niet. Dan wordt je net als Britney Spears in 2007 voor gek verklaard en wordt er gezegd: “Ze zal wel een mental breakdown hebben gehad”, of “volgens mij heeft ze last van een identity crisis.” Terwijl ik vrouwen met zo’n kapsel gewoon simpelweg badass vind. Ik snap al dit soort uitlatingen niet.

Mensen die dit zeggen, zien niet hoe een kort kapsel je gezichtskenmerken benadrukt. Hoe het sommige meiden zelfs een confidence boost geeft omdat ze altijd werden geïdentificeerd door hun haar, of zichzelf er zelfs achter verscholen.
Ook ik merk dat ik een tijd ‘dat meisje met blauw haar’ ben geweest. Het was mijn identiteit geworden. En soms wilde ik niet dat meisje met blauw haar zijn, maar gewoon Renee.
Ik betrapte mezelf er ook op, hoor. Hoeveel ik waarde hecht aan mijn haar en hoe het onbewust toch mijn identiteit is. Momenteel vind ik dat niet zo erg meer als vroeger, maar het is wel iets waar ik bij stil heb gestaan en soms van baalde.

Bucketlist

Extreem kort haar staat al jaren op m’n bucketlist. Het is gewoon iets waarvan ik zeg: dit moet ik een keer hebben gedaan. Ik vind het afknippen van m’n haar dan ook zeker geen straf. Nu moet ik zeggen dat het kijken van filmpjes van meiden die hun eigen haar afknippen of -scheren, ook niet echt meehelpt. Het liefst had ik het zelf ook met de tondeuse gedaan, maar dit werd toch tegengehouden door m’n ouders. Die vonden dat niet zo’n goed idee en stuurden mij naar de kapper. Mij had het gaaf geleken om zelf te voelen hoe je haar op de vloer valt. Bij de vele video’s die ik keek, hadden de meiden altijd een eerste schokreactie en straalden ze daarna. Je ziet de genieten en het lijkt alsof er een last van hun schouders valt. Als die glimlach je niet overtuigt, dan weet ik het ook niet meer.

Bijhouden

Het lijkt mij wel eens lekker om gewoon even geen haar te hebben. Wat men soms niet beseft, is hoeveel werk het is om felgekleurd haar bij te houden. En ik weet dat ik het mezelf aan doe. Ik vind het het ook niet altijd erg. Toch fascineert het me om je haar niet bij te hoeven houden. Je hebt weinig tot geen haar producten nodig met super kort haar. Je hoeft niet te bleken, niet te verven, geen conditioner, geen föhn. Je kunt eigenlijk gewoon uit bed rollen als je wilt. Verder hoef je bijna niks aan je haar te doen. Dat lijkt me heerlijk!

Terugkomende problemen

Mijn hoofdhuid heeft sinds 2016 veel te voortduren gehad. Elke paar maanden een bleekbeurt, elke twee weken verven. Ik heb al eerder last gehad van een jeukende hoofdhuid en heb dan ook een tijd niks met m’n haar gedaan. Hierna leek het weer even goed te gaan en durfde ik het aan om een andere soort haarverf uit te proberen. Maar tevergeefs… Na m’n laatste bleeksessie is m’n hoofdhuid weer aan het protesteren. Het is dus tijd om weer even op de rem te stappen en m’n huid wat rust te gunnen. Hopelijk kan ik ooit weer in de toekomst een kleurtje in m’n haar. Maar ik vrees dat het dan niet meer zal zijn dan slechts een kleine gekleurde pluk. In ieder geval altijd nog beter dan jeuk.

Mijn natuurlijke haarkleur is weer terug, mijn haar is korter dan het ooit is geweest… Ik zeg: Vergeet het schoonheidsideaal… Als je je maar badass voelt.
Dus als je een kiwi over straat ziet lopen, dan ben ik het!