Ik denk dat iedereen het wel kent van vroeger. Zo’n klein boekje met harde kaft en een klein hangslotje. En oh wee als je het sleuteltje kwijtraakt, want dan krijg je je “geheimen” dagboek niet meer open. Terwijl je die slotjes waarschijnlijk met een paperclip ook gemakkelijk opent. En elke keer je verslagje beginnen met “lief dagboek.” Ah, de nostalgie. Toch is er één ding wat mij ook bijblijft… Ik hield het nooit vol om elke dag te schrijven. Ook in m’n volwassen jaren heb ik het een paar keer geprobeerd, maar het mislukte telkens. Tot ik in maart m’n aanpak heb veranderd. Sindsdien schrijf ik bijna dagelijks in m’n persoonlijke journal/dagboek.

Eerdere pogingen

Ik kwam een paar maanden geleden m’n oude journal weer tegen die ik in 2014 had bestempeld als ‘dagboek.’ Het hardcover boekje lag al jaren in m’n nachtkastje. Er lag zelfs een pen bij, klaar om te gebruiken. Ik dacht dat ik dan eerder voor het slapen gaan hem er nog even bij zou pakken om wat over m’n dag te schrijven, maar tevergeefs. Ik heb er in 2014 en 2015 een paar keer in geschreven. Lang niet elke dag, en omdat het boekje geen lijntjespapier heeft, was de tekst schots en scheef. Ja, 2014 Renee hechtte geen waarde aan of het er mooi uitzag. Het was een boekje om lekker in te kladderen en gedachten te noteren. Nou ja, voor zolang dat duurde, want pas zo’n vijf jaar later besloot ik weer wat met het boekje te doen.

Mijn drijfveer

Omdat in maart heel Nederland op z’n kop kwam te staan, -je weet het wel, het spreekwoord met die drol en die knikker- begon mijn behoefte om mijn gedachten (en vooral zorgen) op papier te zetten, te groeien. Ik voelde deze drang niet zo zeer omdat ik alles wilde documenteren, maar vooral om op deze manier hopelijk wat meer rust te vinden. Ik heb altijd al gehad dat ik m’n zorgen, emoties en gedachten op een één of andere manier moet uiten. Is het niet door middel van tekenen, dan is het wel door schrijven. Dit heeft voor mij dus de doorslag gegeven om te zeggen: ik wil weer proberen een ‘dagboek’ bij te houden. Ik had natuurlijk ook m’n hart wat vaker kunnen luchten op m’n blog, maar ik denk niet dat iemand daar op zit te wachten. Sommigen gedachtespinsels kun je beter privé houden.

Fresh start

Op 19 maart 2020 ben ik opnieuw begonnen. De oude pagina’s van m’n ‘dagboek’ heb ik gelaten voor wat het was en ben op een nieuwe lege pagina begonnen.

“Long time, no see. Zo’n vijf jaar om precies te zijn. Ik heb in de tussentijd veel meegemaakt. Ik ben -zoals ik zo’n beetje eens in de vijf jaar doe- van handschrift veranderd. En ik heb een andere pen gevonden. (eerst schreef ik met blauw en nu met zwarte inkt)…”

Ik heb voor mezelf een paar regels opgesteld in de hoop dat dit het makkelijker voor me zou maken om vaker te schrijven:

  • Niks moet. Het is mijn journal en ik hoef er dus niet elke dag in te schrijven. Ook mag ik hem zelf vormgeven als ik wil. Waarschijnlijk gaat toch niemand het ooit lezen. Het is volledig voor mezelf.
  • Schrijf alleen als je zin hebt of de behoefte voelt. Ik heb liever dat ik eens in de week een keer schrijf en alles dan eruit gooi, dan dat ik mezelf forceer om elke dag te schrijven en m’n motivatie verlies. Of, wanneer ik alleen maar schrijf omdat ik moet schrijven, zet ik waarschijnlijk onzin neer om een pagina te vullen.
  • Voel je niet schuldig als het een keer niet lukt. Dit was waarschijnlijk één van de redenen waarom ik tot nu toe altijd opgaf na een paar weken. Wanneer het me een dag niet lukte om te schrijven, voelde ik me daar altijd schuldig over en was de drempel des te groter om de volgende dag weer verder te schrijven. Door de druk er een beetje af te halen, is het hopelijk makkelijker.

Stijlverandering

Zoals je misschien is opgevallen, schrijf ik ‘dagboek’ steeds tussen aanhalingstekens. Dit is omdat ik zelf vind dat ik niet echt een dagboek bijhoud zoals je gewend bent van vroeger. Ik begin niet elke dag met “lief dagboek” en mijn journal heeft ook geen naam gekregen, zoals ik als kind altijd met mijn dagboeken deed. Ook heb ik het idee dat als ik het een officiële titel als ‘dagboek’ geef, dat dit me misschien weer wat meer druk geeft om te moeten schrijven.
Mijn stijl en opmaak is verre van het dagboek dat je als kind bijhield. In eerste instantie koos ik voor mezelf elke dag een kleur stift/brushpen en een inspirerende quote. Ik maakte dan op de linkerpagina in handlettering/kalligrafie de quote in de gekozen kleur, en schreef op mijn rechterpagina over mijn dag. Om ervoor te zorgen dat ik niet scheef schrijf, gebruik ik een gescheurd lijntjespapiertje uit een ander schrift om onder m’n pagina te leggen. Hierdoor kan ik toch nog een beetje zien of ik netjes recht schrijf.

Het zoeken naar inspiratie kan nooit kwaad, en dat heb ik dan ook zeker gedaan. Sindsdien ben ik ook steeds meer gaan letten op het visuele aspect in een journal. Vanaf eind april geef ik elke week een andere kleur of thema aan mijn journal, waarbij ik als een soort van scrapbook ook foto’s en quotes op mijn pagina’s plak. Is het meer werk? Dat wel, maar het elke week verzinnen van een nieuw thema en inspiratie zoeken vind ik erg leuk om te doen. Het werkt zelfs als motivatie. Telkens als ik teksten aan mijn pagina’s toevoeg, maakt dat het compleet en ik vind het een genot om lekker te schrijven. Door deze aanpak schrijf ik zelfs nu al een paar weken elke dag.

PicsArt_05-19-09.20.50

Wat heb ik nu voor mezelf veranderd?

  • Ik ben m’n persoonlijke journal/ ‘dagboek’ meer als een scrapbook gaan zien en meer gaan letten op hoe het geheel eruit ziet
  • Elke dag schrijven is geen verplichting meer voor me en ik voel me ook niet schuldig als ik een dag oversla
  • Mijn journal ligt niet meer naast m’n bed, omdat ik merk dat ik productiever schrijf als ik aan mijn bureau zit

Ik denk dat mijn mindset ook wel een beetje heeft geholpen, maar dit is hoe het voor mij in ieder geval tot nu toe het beste werkt. Ik kan eigenlijk zelfs niet wachten tot ik dit journal vol heb, zodat ik een nieuwe kan beginnen. Het feit dat deze geen lijntjespapier heeft en dat de pagina’s niet plat liggen met schrijven, is namelijk wel een nadeel. Maar door er elke week er een projectje van te maken, vind ik het toch leuk om erin te schrijven.

Stay tuned,

Renee