Ik ben altijd al een ongeduldig persoon geweest. Het zit ook een beetje in de familie, dus ik denk dat ik misschien erfelijk belast ben. Het liefste wil ik alles zo snel mogelijk gedaan hebben of opgelost hebben. Zoals je kunt begrijpen, levert dit ook af en toe problemen op wanneer je bidt. Het is dus niet zo heel raar dat mijn geduld tijdens het opbouwen van mijn relatie met God, de afgelopen maanden flink op de proef is gesteld.

Mijn reis

Ik heb het de afgelopen tijd in mijn blogstukken al vaker gehad over de reis die ik volgend jaar ga maken, maar laat ik er nu wat meer over vertellen. Het idee van op reis gaan, was namelijk een hele reis op zich.

Als je mijn blog al langer leest, weet je dat ik sinds 2013 fan ben van Koreaanse popmuziek en Koreaanse dramaseries. Voorheen deelde ik mijn liefde voor de muziek en cultuur met een vriend, maar sinds onze vriendschap dit jaar (na zeven jaar) jammer genoeg ten einde liep, is mijn interesse wat meer weggezakt. Toch heb ik altijd de droom gehad om samen een keer naar Zuid-Korea te reizen en daar meer van de cultuur te proeven.
Uiteindelijk heb ik in juni toch besloten om de reis alleen te gaan doen. Dit keer ook met andere redenen.

Persoonlijke groei

Sinds vorig jaar ga ik on and off naar de psycholoog om verschillende redenen waar ik je niet mee wil vervelen. Deze sessies van verschillende therapieën helpen me tot nu toe voornamelijk met mijn angststoornis. Zo zorgen ze ervoor dat er dit jaar bij mij een knop is omgegaan en ik al mijn angsten uitdaag in plaats van uit te weg ga.
Alleen op reis behoort tot één van mijn grootste angsten, maar ook de angst om kleine dingen alleen te doen, heb ik moeten overwinnen. Toen ik dus in juni terugkwam van één van de gesprekken met mijn psycholoog, waarbij weer het onderwerp ‘angsten overwinnen’ aan bod kwam, ben ik gaan googelen. Na veel research heb ik voor de maand maart een Airbnb in Seoel gehuurd en mijn tickets voor de vliegreis geregeld. En dan… is het nog acht maanden wachten… En dat met mijn geduld.

Geen toeval

Aan het einde van afgelopen zomer heb ik besloten om belijdenis te doen. De reden hiervoor was voornamelijk: “Omdat het goed voelt.” Het is moeilijk te beschrijven, maar het verbreken van die ene vriendschap, heeft mijn vriendschap met Jezus aangewakkerd. Ik ging mijn agenda anders inrichten en meer tijd maken voor God. Het vlammetje van het geloof is weer feller gaan branden.

Nu ben ik altijd huiverig voor gezegden als: “Alles heeft een reden”, maar ik weet wel dat het woord ‘toeval’ niet meer thuishoort in mijn woordenboek. Het kan geen toeval zijn dat ik na het beëindigen van een hele hechte vriendschap, ik mijn vriendschap met Jezus terugkrijg.
God heeft me een nieuw seizoen ingestuurd en is Zijn plan met mij begonnen.

Angsten en ongeduld

Zoals je denk ik wel had kunnen voorspellen, was ik aardig gespannen en ongeduldig voor mijn reis. Ik heb maanden met een dubbel gevoel rondgelopen. Het ene moment kreeg ik al zweethanden van angst als ik nadacht over Zuid-Korea, het andere moment maakte ik snel nog even een vreugdedansje, want: “Ik ga naar Korea! Woe-hoe!” Tegelijkertijd dacht ik dan ook meteen: “Waarom duurt het nog zo lang? Pfff…”
Ik was dus in constante tweestrijd met mezelf, mijn angsten en ongeduld. Dit valt ook terug te zien in mijn blogstuk ‘Ontzorgen’, waar ik al eerder mijn zorgen ontremd mijn reis deelde.

Wat mij wel veel troost en steun heeft gegeven (en nog steeds geeft), is dat ik al deze zorgen bij God mag neerleggen. En reken er maar op dat ik dit veel heb gedaan. Iedere keer wanneer de spanning of het ongeduldige gevoel hoog op begon te lopen, kwam ik bij de Vader tot rust.

Tot dat de volgende angst weer met z’n kop de hoek om komt kijken…

“Maar nu… Heb ik wel nog steeds die reis die ik heel graag wil maken.
Wat als dit niet in het plan staat dat God voor mij heeft?
Wat als mijn eigen verlangen en planning, mijn relatie met Jezus in de weg komen te staan?
En hoe ga ik ermee om als blijkt dat mijn plannen helemaal niet Gods plannen zijn?
Wat als de reis die ik al jaren zo ontzettend graag wil maken, niet doorgaat omdat het niet Gods wil is?”

Wanneer er dit soort vragen in je hoofd rondspoken, is het moeilijk om niet egoïstisch te gaan bidden. Ik geef ook eerlijk toe dat ik een aantal keer aan God gevraagd heb of Hij mijn reis toch door wil laten gaan. In die periode werd ik (niet toevallig) uitgenodigd om op mijn Bijbel-app het leesplan ‘Dangerous Prayers’ te lezen. Dit leesplan en het boek (dat ik ook meteen heb aangeschaft en gelezen) hebben me erg geholpen in het leren bidden vanuit een ander perspectief. Hier heb ik het ook over in mijn blogstuk ‘Gevaarlijke gebeden.’

Mijn gebed ging van: “Laat mijn reis alstUblieft doorgaan”, naar: “Heer, Uw plan, is mijn plan. Wijs mij de weg die U wil dat ik ga.” Het was heel moeilijk voor me om alles los te laten en op die manier te bidden, maar het voelde ook bevrijdend.

Mijn reis lag in Gods handen.

Puzzelstukjes

Na het bidden en vragen om richting, leek het een hele lange tijd stil. Van binnen voelde ik mijn ongeduld weer opborrelen. Hoe moet ik verder als ik niet weet wat ik moet doen?
Toch bleef ik bidden om richting en bleef ik dagelijks uit de Bijbel lezen en journalen.

Vorige week, toen ik mijn Bijbel opensloeg om mijn dagelijkse devotional te lezen, kreeg ik opeens de behoefte om een kleine reflectie van de week te schrijven. In deze reflectie wilde ik voor mezelf noteren op welke manier ik Gods aanwezigheid heb ervaren en op welke manier Hij tot me sprak. Toen ik aan mijn lijstje begon, kwamen de woorden maar moeilijk uit mijn pen, maar toen ik eenmaal bezig was, begon de inkt op het papier te vloeien.

En zo… Opeens pasten de puzzelstukjes in elkaar.

Het is Gods wil dat ik de reis nu ga maken.

Er is een goede reden dat ik niet in 2015 of in 2019 of een ander jaar deze reis ga maken. Dit had namelijk betekend dat ik samen met mijn vriend op reis had gegaan.
Nee, opeens besefte ik dat het Gods wil is dat ik de reis alleen ga maken, om de simpele reden dat ik hem met Hém ga maken. Dat ik in maart een maand naar Seoel ga, is niet alleen voor mijn persoonlijke groei, maar voor mijn geestelijke groei. Ik mag deze bijzondere en spannende reis samen met God maken.

Op het moment dat ik dat besefte, voelde ik alle angst van me afglijden. Het enige wat ik nu nog voel, is een (nog) dieper verlangen om de reis te maken. Ik heb er zo’n zin in!
Ik wilde bijna zeggen dat ik niet kan wachten, maar… ik heb geduld, want God gaat met me mee.

Stay tuned,

Renee