Wellicht ben ik een beetje aan de late kant om nog over goede voornemens te beginnen, zo richting het einde van januari. Ik denk dat sommige mensen rond deze tijd al wat meer moeite krijgen om zich aan deze goedbedoelde voornemens te houden. Uiteindelijk zijn we allemaal maar gewoon mensen. Zelf ben ik ook niet goed in het volhouden van voornemens. Daarom heb ik jarenlang voor mezelf besloten er helemaal niks aan te doen. In plaats daarvan probeerde ik door het jaar heen mijn gewoonten aan te passen. Zoals ik schreef ik in een recentelijk blogstuk, heb ik sinds vorig jaar gekozen voor een andere aanpak, namelijk een ‘Woord van het jaar.’ Dit is een zelf uitgekozen woord die ik graag door dit jaar heen mee wil nemen en waar ik naar wil leven. Een woord waarvan ik hoop dat ik hem het hele jaar door goed kan gebruiken. En voor 2024 koos ik het woord: ‘Vertrouwen.’

Moeilijk

Ik weet dat ik het mezelf flink moeilijk maak door dit woord te kiezen. Toch heb ik er geen enkel moment over getwijfeld dat dit het jaar van ‘Vertrouwen’ voor mij zou worden, hoe moeilijk dan ook. Ik denk niet dat ik de enige ben die het moeilijk vindt om vertrouwen te hebben. Je hoeft maar een korte blik te werpen op deze wereld om te zien dat het leven vol onrecht en onrust is. Het kan je gedachten al snel in een neerwaartse spiraal brengen en het lastig maken om een hechte band met God op te bouwen of te behouden.

Toch ben ik ervan overtuigd dat het me heel erg zou helpen als ik meer op God vertrouw, ook al vind ik dat moeilijk.
Ik merk dat vertrouwen het moeilijkst voor me is, wanneer ik Zijn aanwezigheid een tijdje niet voel. Diep van binnen, weet ik natuurlijk dat God er altijd is. Dit wordt tenslotte vaak genoeg in de Bijbel benoemd (Deuteronomium 31:6, Jozua 1:9, Jesaja 41:10 en Matteüs 28:20, om er maar een paar te noemen), maar wanneer het even een tijdje stil lijkt te zijn Daarboven, voel ik me toch onrustig.

Niet de enige

Ik denk dat het best menselijk is: niet alleen wil je graag een wederzijdse relatie met God hebben, maar als je met een vraag zit en graag snel antwoord wilt, kan het best wat frustratie opwekken. Zelf voelen dit soort stiltes voor mij heel ongemakkelijk. Niet alleen in gesprek met God, maar ook met de mensen om me heen. Wanneer er ook maar een kleine stilte valt in een gesprek, zeg ik al snel het eerste wat er in me opkomt (hoe willekeurig dan ook) om het gesprek maar aan de gang te houden.
In de stilte heb ik veel te veel ruimte om na te denken en mijn eigen conclusies te trekken. Terwijl dit juist ervoor kan zorgen dat je verder bij God vandaan raakt (kijk maar naar Spreuken 3:5-6).

Laatst las ik een boek, waarbij de schrijfster hetzelfde probleem had en dat heel mooi uitlegde:
“In het begin van mijn gesprek met God was ik vooral op mezelf gericht, ik dacht na óver Hem. Ik was op zoek naar iets wat me zou raken (in de Bijbeltekst die ik op dat moment las) en ik was niet echt in gesprek met God. Ik zei Hem niet wat ik wilde of waar ik behoefte aan had. Ik wachtte wel, maar had me niet tot Hem gericht.”

Later beschreef ze in het hoofdstuk dat pas toen ze eerlijk vroeg aan God waar ze naar verlangde, ze écht weer contact met Hem kreeg.
Het boek ‘Een warme band met God’ wist voor mij precies de vinger op de pijnlijke plek te leggen.
Ook ik merk dat wanneer ik bid of uit de Bijbel lees soms zo bezig ben met het maar proberen te voelen, dat ik me niet echt tot God richt.

Op de dag dat ik het boek had uitgelezen, wees mijn Bijbeldagboek me die avond op een opdracht om uit te voeren.
“Ik wil dat je een nieuwe gewoonte aanleert. Probeer op alles wat je meemaakt, met het volgende te antwoorden: ‘Ik vertrouw op U, Jezus.'”
Na de stilte waar ik in zat, kreeg ik nu toch een antwoord van Boven. Niet alleen dat: ik kreeg zelfs een goed voornemen voor dit jaar. Zo kreeg ik weer een bevestiging dat wij niet alleen een warme band willen met God, maar Hij ook met jou en mij.

Stay tuned,

Renee