Ik hoor nog mijn collega begin januari tegen me zeggen: “Je ziet er uitgerust uit, Renee.” Het weekje vrij tijdens de feestdagen had me best goed gedaan, moet ik zeggen. Maar als ik er nu op terugkijk, zou ik nog wel een weekje vrij willen. Uiteraard ga ik niet klagen. Ik heb mijn reis naar Seoul in het vizier die steeds dichterbij komt. Toch kan ik niet ontkennen dat het weer flink druk is op werk en daarbuiten. En dat maakt het voor mij ook steeds moeilijker om tijd te maken voor God.

Het gebeurt denk ik wel bij meer mensen: zodra de feestdagen voorbij zijn en het nieuwe jaar is begonnen, gaat alles weer in een stroomversnelling. Voor mij werd dit gevoel dit jaar extra versterkt, door een belangrijke deadline die begin januari behaald moest worden.
Daarnaast begint natuurlijk mijn reis steeds meer te naderen. Hiervoor wilde ik ook nog het één en ander regelen. Al hoef ik daar nu niet heel veel meer voor te doen, buiten het inpakken van mijn koffer.

Tijd met God

Ondanks alle dingen die in mijn hoofd ronddwalen, heb ik tijdens januari tot nu toe geprobeerd om elke ochtend een uurtje eerder op te staan en mijn dag met God te beginnen. Tijdens het uurtje begin ik met het opschrijven van mijn gedachten en het stil zijn en luisteren naar (worship) muziek. Vervolgens lees en bestudeer ik één of meerdere verzen uit de Bijbel (in dit geval behandel ik Spreuken), waarna ik de woorden in gebed uitspreek over mijn leven.

Je zou kunnen zeggen dat dit een mooie manier is om met God in contact te komen en blijven, maar toch merk ik dat ik het lastig vind. Op een één of andere manier vind ik het moeilijk om mijn concentratie erbij te houden wanneer ik bid of uit de Bijbel lees. Het verlangende gevoel of het gevoel van ontroering en warmte wanneer woorden mij raken, is een beetje weggevaagd.

Hoe kan dat nu? Ik begin mijn ochtenden met een Bijbelstudie, ik ga naar de kerk, volg een Alpha cursus met leeftijdsgenoten, ik bid meerdere malen per dag, lees na het avondeten ook een Bijbeldagboekje en eindig mijn avond met mijn dagelijkse devotional… Je zou zeggen dat ik dus genoeg doe om in contact te blijven. Waarom voelt het alsnog niet goed genoeg?

Vragen om een teken

In ‘Perspectief‘ schreef ik over hoe God ons belooft dat Hij Zijn nabijheid laat zien wanneer je hier oprecht naar vraagt. Toch duurde het bij mij even voordat ik door had dat het teken dat ik kreeg ook echt een teken was.
Zal je altijd zien… Vraag je om hulp en om een teken van God… En dan zie je vervolgens niet dat het teken er is. Gelukkig maar dat Hij zo geduldig met ons is.
Tijdens mijn gebed vroeg ik om hulp bij de tijd die ik met Hem doorbreng. Ik wilde graag meer stil zijn, meer luisteren, meer voelen.
Maar… God zou God niet zijn, als Hij niet met een uitdagend antwoord kwam.

Steeds dezelfde woorden

Er was een Bijbeltekst die me steeds maar achtervolgde. Kwam ik de tekst niet op social media tegen, dan las ik hem wel in mijn devotional. Telkens weer las ik dezelfde woorden uit Filippenzen.

Wees over niets bezorgd, maar vraag in alle omstandigheden aan God wat u nodig hebt en dank Hem in uw gebeden.

Don’t worry about anything; instead, pray about everything. Tell God what you need, and thank him for all he has done.

Filippenzen 4:6 (NBV21), Philippians 4:6 (NLT)

In eerste instantie was het Bijbelvers niet heel opvallend voor me. Ik had het vers wel vaker gelezen en ondanks dat ik het een mooie tekst vind, had ik hem nooit echt diep bestudeerd.
Toch weet ik inmiddels dat wanneer ik een Bijbelvers in een korte tijd meerdere keren tegenkom, ik moet gaan opletten. En dat is dus wat ik op een gegeven moment ben gaan doen.

En de conclusie… was weer even confronterend.

Dit sloeg namelijk precies op waar ik het in ‘Een warme band’ over had: Het vragen aan God wat je nodig hebt. Ik besefte dat ik zoveel uit de Bijbel kon lezen als ik wilde of zoveel kon bidden als ik wilde, maar als ik niet mijn hart bij Hem blootleg en God eerlijk vertel wat er in mij speelt en wat ik oprecht voel, dan zal ik ook niet voelen hoe Hij me hierbij helpt.

Het teken mocht dan wel even slikken zijn, maar toch voelde het ook heel troostend. Door me steeds met deze woorden in aanraking te laten komen, voelde het wel alsof God wil zeggen: “Renee, Ik ben hier al en sta al voor je klaar. Het is nu aan jou om je hart volledig te luchten.”
Hij heeft geduld en zal altijd op je wachten… Tot je Hem om hulp vraagt, tot je bij Hem je hart wil leegstorten en… tot je oog hebt voor Zijn teken.

Stay tuned,

Renee