Mensen die mij kennen of al een tijdje mijn blog lezen, weten inmiddels dat voor mij ‘toeval’ niet bestaat. Ik ben ervan overtuigd dat God tot mensen kan spreken op allerlei manieren. Dit betekent dat Hij ook wel eens mensen en dingen op je pad stuurt die je misschien niet had verwacht. Voor mij wordt Gods stem vaak duidelijk in het steeds tegenkomen en horen van liederen of door een thema wat over een tijdsbestek van weken steeds wordt herhaald.

Het was tijdens een vergadering dat het woord ‘Groeipijn’ voor het eerst werd uitgesproken. Geheel onvrijwillig hield ik mijn hoofd schever, zodat ik goed naar de persoon kon luisteren. Het woord is niet iets dat je in je dagelijkse vocabulair gebruikt. Juist daarom kwam het woord bij mij zo binnen.
Maar, zoals wel vaker gebeurt na een avondje vergaderen, ga je die avond naar bed om vervolgens niet meer na te denken over wat dit woord zou hebben betekend.
Er ging ongeveer iets meer dan een week voorbij, voordat ik het woord opnieuw tegenkwam. Dit keer viel het woord tijdens een avondje Alpha cursus. Toen ik opnieuw ‘Groeipijn’ hoorde, spitste ik mijn oren. Het kan gewoon geen toeval zijn dat dit weiniggebruikte woord in zo’n korte tijd twee keer wordt genoemd. Ik wist het: Ik moet hier iets mee… Maar wat?

Reis naar het helen

Ik deins er niet voor terug om het over mijn mentale gezondheid te hebben. Het is voor niemand dan ook een geheim dat ik een tijd bij de psycholoog heb gelopen voor een angststoornis en dat ik al een langere tijd probeer te leren om meer compassie naar mezelf te hebben.
Vooral de laatste paar jaren merk ik dat ik erg veel vooruitgang heb geboekt en veel ben veranderd. En wanneer je mijn vele blogstukken hebt gelezen in de aanloop naar mijn reis naar Seoel, Zuid-Korea afgelopen maart, dan weet je misschien dat dit ook een grote stap voor mijn zelfontwikkeling is geweest. Voor mijn gevoel heb ik tijdens deze reis het meeste van mezelf geleerd. En volgens mijn familie is dit ook in alles aan mij te merken.

Een stukje van de ‘oude’ Renee is op de laatste dag met het schoonmaken van mijn Airbnb in Seoel in de stofzuigerzak verdwenen. De zware ‘bagage’ die ik had, is op het vliegveld achtergebleven.
Zoals mijn POH GGZ mij vertelde: “Je kan merken dat je je veilige cocon van angst bent uitgescheurd en nu als authentieke jij door de wereld vliegt.”
Dit is ook zeker iets wat ik nog steeds elke dag probeer, hoe zweverig het ook voor mensen kan klinken: Ik wil mijn authentieke zelf zijn in alles wat ik doe.

Hobbels in de weg

Uiteraard klinkt dit allemaal heel mooi en aardig, maar deze reis naar het helen was een proces van jaren en had veel hobbels in de weg. Zonder in al te veel details te treden, kan ik je zeggen dat het een proces was waarbij ik mezelf constant moest uitdagen en uit mijn comfortzone moest trekken. De wanden van de cocon waar mijn Praktijk Ondersteuner het over had, waren na verloop van tijd aardig dik en stug geworden. Het was dus moeilijk om mijn angsten te overwinnen.

En ook tijdens mijn reis naar Seoel ging lang niet alles even makkelijk:
De eerste avond had ik een ervaring die ik een klein beetje kan vergelijken met het verhaal van Elia uit 1 Koningen 19. Toen ik mijn pappa al huilend en in paniek belde met de tekst: “Ik weet niet wat ik hier te zoeken heb. Waarom ben ik hier?”, antwoorde hij met: “Volgens mij ben je moe van de vliegreis. Ga maar even snel wat eten en daarna lekker wat slapen.”
Je kunt je voorstellen dat mijn vader zijn dochter inmiddels al een beetje kent, want inderdaad… Na het telefoongesprek en een snackje ben ik gaan slapen en werd ik als een geheel ander mens weer wakker.

Groeipijn

Ik kan me niet herinneren dat ik als kind ooit last gehad heb van groeipijn. Eigenlijk is dat ook niet heel gek. Ik ben tenslotte maar een klein dametje van 1,59 meter.
Toch sprak dit woord mij juist heel erg aan toen ik het hoorde. Zelfs terwijl het lang duurde voordat ik doorhad wat het nou precies voor mij betekende.

Deze week kwam ik erachter, nadat ik een heel moeilijk en zwaar gesprek achter de rug had.
Voordat het gesprek zou plaatsvinden, had ik al een vermoeden dat het geen makkie zou worden. Het was een situatie waarbij het leek alsof ik me even weer terug bevond in de cocon van angst waar ik uit was gevlogen. Ik had in de aanloop er naartoe dan ook veel gebeden om Gods nabijheid.

Onderweg naar het gesprek moest ik denken aan de woorden die iemand een aantal weken daarvoor tegen me zei: “Je hebt de oude Renee op het vliegveld in Korea achtergelaten. Zorg dat je haar niet nu nog op een vliegtuig zet om terug hier naartoe te komen.”

En nu, een aantal dagen later valt het kwartje. Dit is wat groeipijn voor mij betekende.
Alle omstandigheden waar ik me in bevind. De moeilijke keuzes waar ik voor stond. Ze zijn uiteindelijk allemaal lessen waarvan ik mag leren. Groeien en leren is lang niet altijd even makkelijk en kan af en toe flink pijn doen, maar ik weet dat God op die momenten met me aan de slag is en ik mag uitbloeien tot de persoon die Hij voor mij voor ogen heeft.

Als laatste wil ik je graag nog de tekst meegeven van het lied dat ik (niet toevallig) net hoorde toen ik begon met het schrijven van dit blogstuk:

Look up and lift your eyes
The future’s open wide
I have great plans for you, oh, yes, I do
Your past is dead and gone
Your healing has begun
I’m making all things new, oh

Stay tuned,

Renee