Recensie: How to Sell a Haunted House

Vroeger las ik af en toe wel eens een thriller boek. Echte horrorboeken durfde ik echter nooit aan, tot dit jaar. In een boekenwinkel in Piershil kwam ik dit boek tegen en was meteen benieuwd naar het verhaal. Ook als dit betekende dat ik het boek moest wegleggen wanneer ik het te eng begon te vinden. Gelukkig is dit niet nodig geweest, want hier vind je mijn recensie van How to Sell a Haunted House van Grady Hendrix.

Boekspecificaties

Blurb

Wanneer Louise te horen krijgt dat haar beide ouders is verloren, ziet ze er zwaar tegenop om haar huis te gaan. Ze wil eigenlijk haar dochtertje niet met haar ex achterlaten om terug naar Charleston te gaan. Ze wil helemaal niet hoeven dealen met haar ouderlijk huis, dat vol is met overblijfselen van haar vaders academische carrière en haar moeders ongezonde obsessie met poppen. Ze wil niet leren om verder te leven zonder de twee mensen die haar het beste kende in deze wereld.
Maar vooral wil ze niets te maken hebben met haar broer Mark, die Charleston nooit heeft verlaten, van de ene naar de andere baan gaat en jaloers is op haar succes. Helaas heeft ze zijn hulp nodig om het oude huis te renoveren en te verkopen. Daar is namelijk wel wat tijd voor nodig.
Maar sommige huizen willen niet worden verkocht… En hun ouderlijk huis heeft andere plannen voor Mark en Louise…

wishing harder than she’d ever wished before that for just sixty seconds someone would hold her, but no one holds moms.

Over de auteur

Auteur Grady Hendrix is onder andere bekend van zijn boeken Horrorstör, My Best Friend’s Exorcism, We Sold Our Souls, The Southern Book Club’s Guide to Slaying Vampires en Final Girl Support Group.

“I’ll come right out and say it,” Mercy told them. “Strange noises, bad vibes, your mom and dad recently passed— Your house is haunted and I’m not selling it until you deal with that.”

Mijn recensie

Dit was het eerste boek van Grady Hendrix dat ik gelezen heb, en ook meteen mijn allereerste horrorboek ooit. Ik ben snel bang en kijk om die reden ook geen horror films, maar vond dit boek meer creepy dan echt eng.

Het verhaal begint langzaam. Dit vond ik wel erg fijn. De auteur nam echt de tijd om het verhaal op te bouwen, je te laten wennen aan de karakters en het verhaal zonder dat het saai wordt. Ik wist dat het een horrorboek was, dus ik zette me wel schrap. Met ieder gelezen hoofdstuk vroeg ik me af wanneer het enge zou beginnen.
Ik vond het ook fijn dat de auteur gedetailleerde beschrijvingen gaf van de karakters. Dit maakte het makkelijk voor me om de karakters in te beelden en tot leven te laten komen in mijn gedachte.
De humor die hier en daar door het verhaal heen te vinden was, hielp me wanneer de spanning te hoog op dreigde te lopen, maar was niet te overheersend.

Iets wat mij wel opviel aan het boek, was dat het meer gericht was op een Amerikaans publiek. Er werden namelijk afkortingen gebruikt zonder deze eerst uit te leggen. Omdat ik lang niet al die afkortingen ken, was het wat lastiger voor me om sommige termen te begrijpen. Nu was het niet zo dat ik het verhaal helemaal niet meer kon volgen, maar het zou geholpen hebben als de auteur eerst de termen voluit zou hebben geschreven.

In het begin en het midden van het boek zat ik helemaal in het verhaal. Maar nadat ik ongeveer 80 procent van het boek had gelezen, vond ik het verhaal een beetje verslappen. Van hoofdstuk 29 tot en met 35 voelde het alsof het verhaal zichzelf ging herhalen en voelden sommige stukken een beetje overbodig. Hierdoor leken de laatste hoofdstukken wat gehaast.

Toch vond ik het een leuk boek om te lezen. Het verhaal gaf me echt campy-vibes.

SPOILER GEDEELTE VAN DE RECENSIE

Het volgende gedeelte kan onder spoilers vallen, dus ik heb ze voor de zekerheid verborgen.

Ik vond Louise, het hoofdkarakter niet leuk. Tijdens de eerste paar hoofdstukken had ik wel empathie voor haar, maar na haar zo’n beetje honderdste ruzie met Mark, vond ik haar irritant worden. Ze had weinig empathisch vermogen en kwam daardoor egoïstisch over. Alles wat ze deed om anderen te helpen, was omdat ze zich verplicht voelde, en niet omdat ze de ander echt wilde helpen. Ik vond het ook vervelend dat niets haar fout was en ze meteen de schuld op iemand anders wilde schuiven.

Dit zorgde ervoor dat ik steeds meer aan Mark’s kant ging staan. Hij was een raar karakter, maar voelde wel tenminste wat menselijker voor mij. Ik voelde ook meer voor zijn achtergrondverhaal, met plot twists en al. Alleen na het eerste gevecht met Pupkin en Spider, waarbij Mark zijn arm verloor, begon ik hem minder leuk te vinden. Hij zocht meteen ruzie met Louise daarna. En die ruzie voelde expres in het verhaal geschreven zodat Louise weer terug naar huis kon en het verhaal weer verder kon. Dat voelde wat gedwongen.

Het hele gedoe met Spider, de denkbeeldige hond, voelde heel raar. De auteur had het er maar heel kort over en beschreef snel dat de moeder had gelogen dat ze allergisch was. En ineens was Spider er. Hij werd voor mijn gevoel op een heel raar moment geïntroduceerd (tijdens een gevecht met Pupkin).
Al vond ik zijn tweede verschijning in één van de latere hoofdstukken wel heel leuk.

Zoals ik in mijn spoiler-vrije sectie al schreef, vond ik hoofdstuk 29 tot en met 35 niet leuk. Het hele gebeuren met Poppy die zichzelf meerdere keren probeert te vermoorden door uit een rijdende auto te stappen, vond ik erg overbodig.
Wat ik wel leuk vond, was het gedeelte waarbij ze erachter komen dat Freddie overal achter zat.

Uiteraard is alles mijn persoonlijke mening. Ondanks dat ik sommige stukken minder leuk vond, had ik veel plezier tijdens het lezen en wilde ik weten wat er daarna zou gebeuren.

My ratings

Gestart: 9 maart 2025
Uitgelezen: 11 maart 2025
Rating: 3/5⭐⭐⭐