Terwijl ik dit schrijf, lijkt het nog steeds niet helemaal tot me door te dringen dat ik daadwerkelijk nu in Zuid-Korea ben. Na een jaar wachten, plannen en verlangen ben ik er. Toch lijkt het idee nog niet helemaal te zijn ingedaald. En dat terwijl ik er inmiddels al twee weken zit. Laten we terugblikken op mijn vlucht en mijn ervaringen tijdens de eerste twee weken in Zuid-Korea.

Het inpakken

Ik ga op reis en ik neem mee…
Wat neem je eigenlijk allemaal mee wanneer je van plan bent een jaar ergens te blijven?
Ik wilde eerst alleen mijn zomerkleding meenemen en later in dozen mijn winterkleding naar Korea laten versturen. Toen ik de prijs zag, was dit idee snel veranderd. Het kost namelijk al snel zo’n tweehonderd euro per doos om spullen te laten versturen.
Gameplan aangepast, en maar een extra koffer bijboeken voor mijn vlucht. Het is dan wel wat minder handig om twee grote zware koffers rond te moeten zeulen, maar altijd nog beter dan zoveel extra geld moeten uitgeven.
Het was wel even passen en meten om alles uiteindelijk in de koffers te passen en deze ook binnen het maximaal toegestane gewicht van 23 KG te houden. Met hulp van mijn vader -die jarenlang ervaring heeft met het tot het randje vullen van onze auto met kampeerspullen- is het gelukt om beide koffers ingepakt te krijgen.
Als handbagage heb ik mijn rugzak en een kussensloop waar ik een kussentje, nekkussen en voetenhangmat in bewaar voor tijdens de vlucht.
En dan… is het tijd om te vliegen.

De vlucht

Waar mijn vlucht naar Korea vorig jaar smooth sailing was, was het deze keer ontzettend zwaar.
Ik had veel geluk met de mensen die naast me zaten: een klein jongetje en zijn moeder, die allebei heel rustig waren en veel sliepen.
Tijdens de vlucht hebben we bijna de hele weg hevige turbulentie gehad. Ook had ik het idee dat de piloot heel veel extra bochten maakte. Dit resulteerde in luchtziekte, waarbij ik ongeveer twee uur voor de landing hevig moest overgeven. Ik voelde me heel erg opgelaten en beschaamd, want ik wilde naar het toilet rennen, maar haalde deze niet op tijd. Hierdoor zat het hele halletje bij het toilet eronder. De stewardessen verzekerden mij dat dit vaker gebeurt en dat ik me dus niet hoef te verontschuldigen.
Ik was eigenlijk zelf ook geschrokken van deze hele ervaring, want ik ben nog nooit luchtziek geweest, en overgeven doe ik bijna nooit. Ik vind het namelijk altijd eng om over te geven en probeer het dan ook kosten wat het kost te vermijden.
Mede door de turbulentie en de misselijkheid, kon ik ook geen oog dichtdoen tijdens de vlucht. Ik denk dat ik niet meer dan een uur heb kunnen slapen tijdens de twaalf uur durende nachtvlucht.
Je kunt dus zeggen dat ik het niet echt naar mijn zin had tijdens het vliegen, ondanks dat ik mezelf kon vermaken met verschillende Koreaanse films.

De aankomst

Je kunt je denk ik wel voorstellen dat ik blij was om weer met beide voeten op de grond te staan. Toen ik de slurf instapte, kwam de hitte me al tegemoet. Er is namelijk momenteel een hittegolf gaande in Korea die al weken aanhoudt.
Het door de douane heen en het halen van mijn koffers ging soepel. Daarna was het tijd voor het ophalen van mijn SIM-kaart (voor een internetbundel).
Helaas ging dat minder goed. Ik kon namelijk de balie niet vinden en mijn contactpersoon van Xplore Asia had al aan de chauffeur die mij op zou halen aangegeven dat hij naar het vliegveld kon. Dit, in combinatie met mijn slaaptekort werd me even te veel, waardoor ik in huilen uitbarstte en mijn contactpersoon in tranen opbelde.
We hadden uiteindelijk afgesproken dat ik het later in de week nog een keer zou proberen om naar de balie te gaan. Voor nu moest ik het even gewoon met Wi-Fi doen.

Het gastenhuis

De chauffeur bleek ook meteen de eigenaar van het gastenhuis te zijn. Hij was super aardig en probeerde mij wat meer op mijn gemak te stellen.
Eenmaal aangekomen bij het gastenhuis, waren mijn twee kamergenoten in diepe slaap. Zij waren rond het middaguur aangekomen en meteen naar bed gegaan. Dit scheelde voor mij weer wat persoonlijke contacten. Deze kon ik op dat moment namelijk even niet verdragen.
Gelukkig was er naast het gastenhuis een convenience store waar ik snel even wat te eten kon kopen. Daarna probeerde ik ook wat te slapen (ook al was het nog maar 19.00 uur). Dit ging helaas heel moeilijk door alle emoties en de enorme misselijkheid die maar aan bleef houden. Na wat hazenslaapjes werd ik rond 21.00 uur wakker en heb ik nog even met mijn vader gebeld. Ik zat er op dat moment helemaal doorheen en vroeg me af waar ik aan begonnen was. Voor mijn gevoel zat alles op dat moment tegen.
Uiteindelijk heb ik toch nog een paar uurtjes kunnen slapen. Al ging het met heel veel moeite.

De introductie periode

De volgende dag begon mijn introductie periode. ’s Ochtends kreeg ik met moeite mijn ontbijtje naar binnen. Ik was nog steeds heel misselijk. Gelukkig werd ik meteen opgevangen door mijn twee Italiaanse kamergenoten, die net als ik, als onderwijsassistente op een school gaan werken.
De introductie periode begon met een presentatie over Xplore Asia en wat zij doen. Daarnaast kregen we een spoedcursus Koreaans eten.
Toen ik hierna terug ging naar de luchthaven om mijn SIM-kaart op te halen, voelde ik me gelukkig weer beter. Ik merkte dat bij mij de spanning verdween toen ik met de metro reisde. Vorig jaar maakte ik tijdens mijn reis naar Seoul ook veel gebruik van de metro, dus dit was voor mij een herkenningspunt. Een plek waar ik me op m’n gemak voelde.
Dezelfde avond gingen we met z’n allen Korean barbecueën. Ook dit zorgde ervoor dat ik me meer op mijn gemak voelde. Als afsluiter ging ik samen met mijn twee kamergenoten spontaan naar een Karaoke bar om nog een uurtje ons hart uit te zingen.
De rest van de introductie periode bestond uit het leren van de basis van de Koreaanse taal en het leren over de cultuur. Ook gingen we naar Seodaemun gevangenis, waar verzetsstrijders werden vastgezet, gemarteld en geëxecuteerd tijdens de bezetting door de Japanners in 1910.
Op woensdag werd er een hele dag toegewijd aan excursies. Zo ging de groep naar het paleis Gyeongbokgung en bezochten ze een traditioneel theehuis in Insadong. Helaas was het zo ontzettend warm die dag, dat ik naar werd van de hitte en dus snel moest afhaken. Gelukkig had ik al veel van de bezienswaardigheden gezien toen ik vorig jaar zelf naar Seoul ben geweest.

De introductie periode duurt voor de onderwijsassistenten maar vier dagen. Hierna is het de bedoeling dat ze naar hun plaats van bestemming vertrekken.
Tijdens die vier dagen, houd je contact met de plaatsingscoördinator en je werkgever, die bezig zijn met het zoeken van een geschikte woonplaats. Voor mij was er gelukkig al snel een appartement gevonden, niet heel ver bij mijn werk vandaan.
Omdat nog niet alles gereed was op donderdag, ben ik nog een aantal nachten langer gebleven in het gastenhuis, voordat ik naar mijn nieuwe woonplaats verhuisde.

Naar Naju

De plek waar ik nu voor ongeveer een jaar werk en woon, heet Naju. Dit ligt ten zuiden van de stad Gwangju en ligt ongeveer vier uur bij Seoul vandaan.
Naju is een stadje in een heuvelachtig gebied. Het staat bekend om de Koreaanse peer en is prima geschikt om doorheen te fietsen.
Met het openbaar vervoer ben je vanaf Seoul ongeveer een uur of 3 á 4 onderweg met de trein. De bussen rijden er minder regelmatig, waardoor je reistijd wat langer kan zijn.
Omdat ze niet heel veel buitenlanders tegenkomen in dit stadje, is iedereen heel behulpzaam en aardig tegen je. Ze willen graag weten waar je vandaan komt en zijn heel geïnteresseerd in wie je bent. Ook helpen ze je graag, zelfs als je met handen en voeten moet duidelijk maken wat de bedoeling is.

Op zondag 3 augustus was het tijd voor mij om de reis naar Naju te maken. Ik vond het spannend, maar ik was ook vooral heel blij dat ik eindelijk mocht.
De introductie periode was dan wel gezellig, maar dit was niet waarvoor ik naar Korea ben gekomen. Ik was dus blij dat voor mij eindelijk mijn reis was begonnen en ik een nieuwe start mocht maken.

Mijn appartement

Het appartement dat mijn werkgever, Chloe, heeft gevonden, is perfect! Het is ruim, licht en super praktisch ingericht. Ik heb heel veel opbergruimte en er is overal over nagedacht. Zo heb ik een ingebouwd droogrek in mijn kledingkasten die ik uit kan klappen wanneer ik hem nodig heb. Ook heb ik een uitschuiftafeltje in mijn keuken, die ik kan gebruiken als eettafel. In één van de keukenkastjes zit een ingebouwd messenblok (hier kwam ik alleen pas achter toen ik al een ander messenblok heb gekocht) en mijn keuken heeft naast de vele kasten, ook een apothekerskastje, waar ik al mijn specerijen in kan bewaren. Ook heb ik een ingebouwde koelkast en vriezer. Iets wat je volgens mij niet vaak tegenkomt hier.
Mijn badkamer heeft twee ruime spiegelkasten met schuifdeuren, waar ik alles achter kwijt kan. Daarnaast ben ik super blij dat ik een afgesloten douchecabine heb. Dit komt namelijk lang niet altijd voor in Korea. Veelal zie je dat ze de douchkop boven de wastafel hebben hangen en wordt alles nat wanneer je probeert te douchen. Mijn toilet heeft een bidet (en ik wil nu niet meer zonder) en de badkamer zelf heeft ingebouwde afzuiging. De toiletrolhouder heeft zelfs een uitschuifbaar plankje waar je je telefoon op kunt leggen.
Mijn appartement beschikt over vloerverwarming en heeft een airco in het plafond. Vooral dat tweede is nu hard nodig!

Het appartement was, op de ingebouwde koelkast en vriezer, een bureau, een wasmachine en tv helemaal leeg. Alle apparatuur, meubels en keukengerei moest ik zelf kopen. Dit kost helaas wat geld, maar het is zeker te doen, aangezien alles hier beduidend goedkoper is dan in Nederland. Daarnaast geeft dit mij de ruimte om het helemaal in te richten zoals ik zelf wil. En dat is wat ik deze afgelopen week ook heb gedaan.
Alleen mijn kleine tv-meubel moet nog binnenkomen, en dan ben ik helemaal ingericht!

En, ik weet dat dit een absolute bijzaak is, maar ik ben ook super blij met de kleur van het appartement. Er zitten namelijk in de keuken en badkamer gele accenten en dat is nou precies mijn lievelingskleur!

Mijn eerste werkweek

Toen ik zondagmiddag aankwam op Treinstation Naju werd ik opgehaald door Chloe, mijn werkgever, en haar familie. We zijn meteen naar mijn appartement gegaan om een kijkje te nemen en zijn vervolgens, na een heerlijke lunch, gaan shoppen voor beddengoed.
Omdat het appartement leeg was bij de overdracht, moest ik dus nog een matras en alles kopen. Nu had ik een paar dagen eerder al online onder andere een matras besteld, maar deze zou pas maandag komen (spoiler alert: hij kwam uiteindelijk pas vrijdag). Dit betekende dat ik voor nu snel even een matrastopper moest kopen, zodat ik niet op de grond hoefde te slapen.
Na een hele achterbak vol met beddengoed, keukengerei en boodschappen, zijn we naar mijn appartement teruggegaan om alles af te droppen. Daarna was het tijd voor me om alles uit te pakken en wat te rusten.

De eerste werkdag was meteen super leuk. Ik was amper zenuwachtig, omdat ik bij aankomst al meteen het gevoel had dat ik bij de familie hoorde. Ik werd zo warm onthaald en in de watten gelegd, dat ik gewoon wist dat het goed zou komen.

Privé instituut Chloe English leert Koreaanse kinderen de Engelse taal op een spelende wijze via een speciaal programma met de naam Cappytown. De kinderen gaan eerst naar hun reguliere school en krijgen daarna een uur (of langer) Engelse les bij Chloe English.
Er zijn twee groepen: de beginners en de gevorderden.
De beginners krijgen een uur les, voordat de volgende groep beginners komt. Er komt dus vanaf 15.00 uur ieder uur een nieuwe klas langs die les krijgt. De laatste beginner klas eindigt om 19.00 uur.
De gevorderden krijgen een uur en twintig minuten les en komen wat meer verspreid langs. De eerste klas begint om 15.00 uur en de laatste klas eindigt om 19.20 uur. Deze kinderen zijn vaak tieners die meer zelfstandig werken. In totaal heeft Chloe English 62 leerlingen tussen de 8 en 15 jaar.

Als onderwijsassistente werk ik van 14.30 uur tot en met 19.30 uur en ben ik verantwoordelijk voor het openen van de deur, het opstarten van de computers die de kinderen gebruiken voor hun les en het bijhouden van de presentielijsten. Ik mag alle kinderen welkom heten en na hun les weer uitzwaaien en op donderdagen (spelletjesmiddagen) spelletjes met ze doen. Ook ben ik begonnen met het uitzoeken van de boeken in de Chloe English mini bibliotheek. Deze wil ik op leesniveau categoriseren, zodat de kinderen makkelijker boeken kunnen vinden.

Het onthouden van de 62 verschillende namen is nog wel een dingetje. Gelukkig gebruiken ze tijdens de lessen allemaal een Engelse naam in plaats van hun echte Koreaanse naam. Nu vinden de kinderen mijn naam ook lastig om uit te spreken. In het Koreaans kennen ze namelijk geen rollende ‘R’ of uitgesproken ‘L’, maar gebruiken ze de letter ㄹ die er precies tussenin zit en een zachte uitspraak heeft. Dat maakt mijn naam dus nogal lastig.
Gelukkig hebben we beiden veel geduld met elkaar. De kinderen zijn af en toe nog een beetje verlegen, maar ze zijn super lief.

Chloe is echt super lief. Bijna iedere dag kwam ze met spulletjes aan voor mijn appartement. Op maandag kreeg ik nog servies van haar mee en kreeg ik vochtige doekjes in mijn handen gedrukt met de tekst: “Hier. Neem mee. Deze zijn altijd handig om thuis te hebben.” Later tijdens de week gaf ze me een bureaukalender mee met het logo van Chloe English erop. Want: “Dit is ook handig voor in je appartement. Dit kun je denk ik wel goed gebruiken.”
Toen op dinsdag mijn ligstoel, bureaustoel, nachtkastje, mini oven en andere spullen binnenkwamen, mocht ik zelfs een uurtje eerder naar huis zodat ik op mijn gemak alles in elkaar kon zetten en kon opruimen.
Ik heb het echt enorm met Chloe getroffen. Ze voelt voor mij niet als werkgever, maar als een vriendin die voor me klaarstaat en me met alles wil helpen. Ik ben haar echt super dankbaar voor deze afgelopen week. Ze heeft het verhuizen en wennen voor mij heel makkelijk gemaakt.

Wat begon als een hele turbulente tijd, is veranderd in een hele fijne tijd waarbij ik het super naar mijn zin heb! Ik heb nog niet heel veel van Naju zelf gezien, maar ik kan niet wachten om meer te ontdekken en ervaren!

Stay tuned,

Renee