Ik schrijf nu al voor een langere tijd steeds minder regelmatig op m’n blog. Door drukte van school, afstuderen en een enorme writer’s block. Maar hoewel het schrijven niet heel gemakkelijk gaat, is en blijft het een uitlaatklep voor m’n emoties. Vaak besluit ik deze diepe emotionele uitwerpselen die uit m’n brein komen niet met de wereld te delen. Voornamelijk omdat het niemand wat aangaat wat ik denk op mijn slechtere dagen. En ook omdat iedereen zich wel eens verdrietig voelt. Echter, heb ik besloten om deze emotionele blogpost wel te delen. Je hoeft deze misschien wat verdrietige blogstuk niet te lezen, maar mocht het je interesseren en het toch wagen: je bent gewaarschuwd, erg vrolijk ben ik niet terwijl ik dit schrijf.

Zoals je misschien inmiddels al weet, heeft mijn oma de ziekte van Alzheimer. Ik heb hier al meerdere stukken aan toegewijd op m’n blog waarin ik vertel over de ziekte en hoe ik er als familielid mee omga. Nog voordat het echt werd vastgesteld, hadden we al een vermoeden, maar toen de diagnose eenmaal was uitgesproken, ging alles in een stroomversnelling voor me. Het is stroomversnelling waar ik nu al een paar jaar in lijk te zitten. Het is de reden waarom ik nu al meer dan een jaar twee verschillende sokken draag. Omdat ik merk dat dit me helpt en steun biedt. De ziekte heeft een grote impact op me en zit constant in m’n achterhoofd.

Oceaan

Het voelt voor mij als een oceaan in m’n hoofd. Het water kan heel stil zijn en soms wat op de achtergrond kabbelen wanneer er een boot langs vaart. In mijn dagelijkse routine duiken er hier en daar zulke ‘gedachten’-bootjes op. Bootjes die vaak voorbij varen zijn: “ik wou dat ze dit nog mee had kunnen maken” en “dit gaan we niet meer met haar meemaken.” Deze gedachten blijven dan wel terugkomen, maar zijn snel weg te wuiven. Ik doe bij deze bootjes snel het hoofdzeil omhoog, en daar gaan ze: uit m’n hoofd.

Storm

Maar op deze oceaan die zo lang rustig is, zijn grote wervelstormen niet te voorkomen. Dit zijn de avonden waarop de verdrietige gedachten het van me overnemen en ik niets anders meer kan dan huilen. De gedachten zijn als zware donkere regenwolken die zeggen: “kon ik haar maar net als vroeger vertellen hoe mijn dag was, of hoe het op school is” en “dingen als jij die ooit in een huwelijksbootje stapt, zal ze niet meer meemaken.” En wat keer op keer mijn hart breekt, is dat mijn opa en oma nooit samen gelukkig oud zullen worden. Ik besef me heel goed dat er meer (oudere) echtparen dit niet kunnen, maar het feit dat mijn oma nog wel leeft en het toch niet mogelijk voor ze is, steekt.

Ik wil niet zielig doen, en ik hoef geen medelijden. Ik wil enkel bevestigen dat ook ik een mens ben en mental breakdowns heb. Ook ik heb momenten waarop ik naar de tissues grijp en aan het einde van de avond m’n ogen droger aanvoelen dan de Sahara. Het is een jarenlang proces waarbij ik van boos, naar verdriet en ongeloof ga. Alzheimer is een rotziekte. Het is voor niemand makkelijk. Mensen die het van dichtbij meemaken weten het maar al te goed. Maar hoe vaak het dan mag stormen op m’n oceaan. Hoe vaak ik me ook onderuit geschopt voel, ik ga door. Ik ga verder omdat ik weet dat oma dat graag zou willen. Ik ga door omdat ik haar graag trots wil maken, zonder dat ze het misschien beseft en meekrijgt. Daarom is het net als vanavond: even een potje huilen en weer door.